Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 311]

De heilige tocht
door Ary Prins.

III. (Vervolg.)

Door zijne wond, die diep, en vurig was geworden, hij vele dagen nederlag op beestenvellen in zijn tent met koortsig grim-gelaat, en vloeken in den droogen mond voor het hoeren-volk, dat hij zou straffen.

In ongeduldig wraak-verlangen de ridder was onrustig op zijne harige sponde, waaronder stroo gespreid, en eenen nacht door hitte in het hoofd hij rukte los de linnenbanden die om zijn been gewikkeld waren.

De ridder lag toen in zijn bloed, en zware koorts bracht nevelen in de tent voor zijne holle oogen. Twee nachten sprak hij luid, en duister waren zijne woorden.

Woest was hij ook bij vlagen, zoodat zijn knapen bij hem waakten, en drukten hem ter neêr, als hij verrijzen wilde om met zijn zwaard te slaan.

Toen helder weêr zijn hoofd, het lichaam was zoo zwak geworden, dat hij zeer stille lag, en met gedempte stemme sprak.

Zoo warm het was, dat hij naar buiten werd gedragen, en van zijn rustbed zag het kamp, waar wiekte schijn door berg-sneeuw-wolken-drift, in zonne-blonde vlagen dwars over kegel-tenten heen, die felle kleuren hadden, en flapper-zwollen door den wind. Daar-tusschen schitter-glans van edelen, die hoovaardig waren, en statig stapten rond te midden hunner bezige knechten-met-schakel-bontheid-op-het-lijf -

[p. 312]

zij maakten wapen schoon, of leidden paarden rond, die moeielijk te breidelen waren.

Oogen-blindend zilver-kaatsen als zon in blanke helmen sloeg, dat nevel-dofte echter weg als hoeven stoften wolken op, die grijsden goud door schijn, en waarin even-schimden menschen, de beenen als in zand verzonken.

De stad warm-stil verscholen achter den muilen walle-dijk, waartegen blaâren-groen ging op, dat leefde zilver-grijs in licht, van struiken uit de gracht gegroeid. En tusschen het warm-oude rood der ronde wakkel-torens het boog-gat van de poort, dat open schaduw-donker-koel, een nachte-plek, waarvoor straf zonne-blinken het blonde pulver-pad.

Uit boven den wal, van huizen schroei-grauwen het mosse stroo, en looden schittering van schaliën op hoekige daken in stil en ongelijk gestuw laag bij den stoffig-grijzen toren die stond in waas van warmte-trilling met ijle lichting door de gaten - en vogels vleugel-vlekten in zomer-blanke tintel-lucht al om de leien spits, die schitter-bleekte blauw als zonne-glinster-water.

De ridder, die in schaduw lag, droom-staarde voor zich uit, of koutte zacht met edelen, die naar hem kwamen zien, van krijgsvermaken en van buit in de onbekende morgenlanden.

* _* *

Voordat de ridder beter was, en weêr te paard kon zitten, het leger verder trok, waardoor hij met zijn mannen alleen in het kamp bleef achter.

Een vroege regen-nevel-ochtend.

Begroeide bergen blauwden ver in miste-grauw, dat sluierde als natte rook, en somber-grijs met donkere water-plekken de toren op uit vale glimme-daken, die kleurden mat in het doffe blinken.

Toen droogte kwam met zon-nog-laag, die bleekte in een lichte-streep door zwaar bedekte lucht, het leger in beweging na pelgrimszang; zwaar op het smeeke-lied om Gods genaâ

[p. 313]

en steun door het water-zwangere dal, als rolde donder naar de bergen.

Heldere klaroenen-klanken en snerp-schetteren trompetten; brieschen paarden van vroolijk verlangen; als gebroken-klokken-slagen klonken wapenen op harnasstukken; honden basten uitgelaten; schok-ratelen oorlogskarren, maar boven alles de zware dreun van voeten en van hoeven, waar-door de stemmen die spraken en zongen - een geluid als zee in kalm brandingrollen.

Vooraan monniken en pelgrims uit het Heilige Land, die barrevoets in ruige pijen en droegen in de hand een kruis van hout gemaakt. Zij waren mager door ontbering, en holleschitterden hunne oogen in dweep-verlangen naar den strijd om het graf van smaad te redden. Zij baden luid en hieven armen in groote geestvervoering; een tot de lenden naakt, sloeg zich in vrome razernij met lederen geesel tot bloedens op het lijf en op zijn schouder was een kruis met ijzer ingebrand.

Ridders na hen kwamen, somber, niet te zien in ijzer, op groote oorlogshengsten, die hadden kruisen op de hoze. Vreemde menschen-zonder-leven door het zwaar-omslagen lijf, dat niets geen vleeschelijks had, met omgedraaide ijzer-voeten, en het monster-groote helm-hoofd getralied voor de oogen, die duister daar-door zagen.

Ook edelen in schubbe-jakken met platte snavel-kappen, die op een hoogen malien-kraag bepluimde vogel-koppen leken met bekke-spleet voor lucht en licht.

Maar anderen in de vormen-weeke pracht hunner zachte borduur-gewaden die tot de voeten hingen, gespleten voor het rijden, en door de lang-omhaarde, gladde koppen met schuine sier van veder-mutsen op vrouwen leken, die trokken zorgeloos uit als naar een jachtvermaak. En knapen bij hen liepen, een valk op de vuist, die stille-trilde onder kap; ook groote honden meegenomen, die slopen voort als panter-beesten, en vocht uit hunne bekken droop.

Achter de zwaar-geruste krijgers met hunne boogschutters en speerdragers het schamele volk - kruisvaarders in lompen,

[p. 314]

die droegen alleen het kruis, en weerloos waren in god-vertrouwen.

Honger-kinderen liepen mede, die vroegen waar Jeruzalem was, en zwakke stemmetjes zongen.

Zwangere vrouwen waggel-torsten hare zwaarte, de handen bid-vouwend op den buik - onnoozelen als blinden zich door beesten lieten leiden, en lachten gelukzalig - gebrekkigen sprongen op krukken voort, lang de weg voor hen naar het Morgenland, waar zij genezing zochten, en nooit zouden komen - mannen als gekruisigd, de armen uitgestrekt starschreden voort, de oogen half gesloten, in zelf-marteling, die Hoog Geluk zou brengen - boeven en lichtekooien ook niet ontbraken, en het laatst ver achteraan een melaatsche in slepend doods-gewaad, die aldoor sloeg met wonden-hand zijn houten Lazarus-klap.

(Wordt vervolgd.)