Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 308]

Aan Frans Coenen Jr.
door André Jolles.

Het licht verglimt. De dag wil duiken
In duisternis, nu zal ontluiken

Der eerste sterren blond gebloeit'.

Met matte handen aait in 't Oosten
Een milde schemer om te troosten

De heuvelen van zon vermoeid.

De blankte wijkt al uit het woud,

Langs stille stammen glijdt het goud,

En in de weelde van het dalen

Wordt door de kleur gedrenkte lucht

In 't groen geblaart de gulden vrucht

Gepurperd van de laatste stralen.

Door 't slanke dal laten in de avend,
Op blauw en roode paarden dravend,

De zonneknechten zilvren spoorn;

Nu lange schaduwen er traden:
Herauten in hun paarse waden

Blazend op donker bronzen hoorn.

[p. 309]

 

En donker vloeiend sijplen zacht

 

De zwarte droppels van den nacht

 

Als somber water door de boomen,

 

Het duister ritselt ademloos

 

Langs lelie, hagerank en roos,

 

Wier kleuren zich in vaal verdroomen.

 

 

 

Maar aan de beek vergrauwd van boorden

 

Lig ik in roes van wonderwoorden

 

Als een bedwongen paladijn;

 

Verdronken in mijn eigen klanken

 

Zie ik mijn roestig zwaard beranken

 

Van roode slingers wilden wijn.

 

 

 

Hier in den tuin van tooverij,

 

In standelkruid en akelei,

 

Houdt mij mijn eigen lied gevangen.

 

Een dag vergaat, een dag begint,

 

Ik lodder lachend als een kind

 

Gewiegeld op een bed van zangen.

 

 

 

Wel hem die onbewust van leven

 

Een kleed van droom zich heeft geweven;

 

Geen wilde wisseling besluipt

 

Wiens ziel der waarheid dorst ontglippen,

 

Op wiens zacht ademende lippen

 

De sluimering haar honig druipt.

 

 

[p. 310]

 

Wee hem, die dronken in den schoot

 

Der koele zuster van den dood,

 

Zich bergt voor louterende elenden;

 

Bij wien verloren voor de daad

 

Den langen nacht, geen dageraad,

 

Den dag, geen schemering komt enden.