Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 258]

In het Geuldal
door Is. P. de Vooys.

I.

Roept niet zoo luid,
gij kleine zangers in de boomen,
mijn ziel is door uw zoet gefluit
voor 't nauw gevangnisraam gekomen,
en kan niet meer verdragen
de zonnelucht, vol lentegeuren;
o zoet, o wreed behagen,
laat mij mijn zucht, mijn treuren,
en toonloos klagen.

'k Was stil en bang
in 't zwarte donker van de zorgen,
maar o, uw levensblije zang
na 't onweer in den zwoelen morgen,
dringt mij tot droevig schreien;
o, zaal'ge jeugd van hoog verlangen,
wat moest mij schei'en?
van zooveel vreugd, gevangen
na 't korte strij'en.

[p. 259]

 

Toch was uw lied

 

zoo'n zacht geluk na 't vale kwijnen;

 

staakt nu het edel zingen niet,

 

hoe 't pijnlijk door mijn ziel moog schrijnen

 

van òvermoeden werker.

 

Nazingen 't lied wordt tot genot

 

in grauwen zorgenkerker.

 

Wat gij geniet is niet mijn lot,

 

maar 't maakt mij sterker.

[p. 260]

II.

Door de open ramen in zoele nacht
klinkt hoog de zang der nachtegalen,
laag begeleid door 't ruischen van de beek.
Nu 'k van den slaap een rust verwacht,
die mij de zorgen daags ontnamen,
komt toonentoovermacht
zoo rustig zacht
in mijne kleine kamer dalen.
Bij zilver maanlicht rein en bleek
ontweek
mijn klagen over kwellend droeve kwalen.

'k Lig nu te luist'ren, zoo kalm en stil,
naar klanken die het dal doorstroomen,
de leegte vullend met sonoor geluid.
Bedoelt het melodieus getril
van keelenklank een zielefluist'ren?
was zoo, o vogel, uwe wil,
of wilde gril?
mij bracht het d'allerschoonste droomen,
al weet gij 't niet, wat van u uit
ontspruit,
nooit werd de nachtrust zoeter mij ontnomen.

[p. 261]

III.

Een leeuw'rik zingt zijn vreugd
in wiekend stijgen van korenakker,
en vult de lucht met blij geluid.
Na slaap'rig zwijgen, roept mij dat wakker;
wat toch zijn zoet gefluit
beduidt?
zoo'n jubel als mij nauw meer heugt,
was eens in blijde jeugd
mij eigen.

Mijn oog, zoek nu omhoog
in 't luchtenwijde den morgenzanger,
die eenzaam uit zichzelf geniet,
dat mij bevrijde, o talm niet langer,
van 't bange zorgverdriet
zijn lied.
Maar 'k vind aan heel den hemelboog
niet waar hij henen vloog,
die blijde.

[p. 262]

 

Zijn vreugd komt van de zon;

 

haar eerste stralen bij 't morgenrijzen

 

ontspreiden bloemgelijk zijn zang.

 

Mijn zon ging dalen, en 't licht vergrijzen,

 

een zwarte nacht kwam lang

 

en bang.

 

Wat eens ik zachtjes zingen kon,

 

ging, eer ik weer begon,

 

vervalen.

 

 

 

Wacht op een nieuwen dag,

 

die rijst herboren uit zwartste nachten.

 

o leeuw'rik, meldt mij dat uw lied?

 

Er glimt een gloren in donkre klachten,

 

mijn levens bloed vervliet

 

om niet,

 

tot ik als leeuw'rik zingen mag,

 

den zorg met zonnelach

 

verstoren.