Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 471]

De heilige tocht
door Ary Prins.

III. (Vervolg).

De deur ging voor den ridder open, en eensklaps-licht hem blindde - een dorre hand de zijne greep, en trok hem in het huis, waar was een groot rumoer, dat klonk gedempt door wanden.

Dood-koud die hand van knokken slechts, waardoor een vrees voor dood plots-rilde door zijn leden. Dit echter slechts één oogenblik. De ridder stapte stout naar binnen, en volgde een vrouw, die, mager als een schimme gleed, en reeds heel oud moest zijn, door eenen langen gang, waar kille wind sloeg neêr het vaste toortsen-licht, dat golf-vlamde laag met zwarten staart van rook, die roet deed vlokken langs de wanden.

Door eene lage deur, die diep met ijzer stond, en opende de vrouw met zwaar-gebaarden sleutel, de ridder in een groot vertrek, dat holle was door onrust-schijn van houtvuur in een schouw. En vlammen zwak door donkerheid en donkerheid-van-rook uit bronzen tuite-lampen, die licht rood-koperen hoog in het onder-balken wolken met gulden gloed van het vuur in goed-beschenen plekken.

Het hel door duister vlammen, dat vol van nacht de hoeken liet, woest warremen de bonte kleuren van mannen, slank, in-vele-kleuren, die dansten plechtig rond bij het spel van eenen vedelaar, met vrouwen, licht, in zwaar bestikte, lichte stoffen, die, dunne, bij het vuur als week-rood zijden webben de weeke vormen marmer toonden.

Hoog handen-in-elkaâr, bij steeds maar ronde draaien, en

[p. 472]

hoog ook eene dolle dans van pluimen en van veeren, die schaduw-dansten dolle voort op het wegge bleek der groezelwanden. Daar-onder stroef-omkapt door het haar, dat zwaar de ooren dekte, grof-glad de schaduw-groeve koppen - bleekwarm met warre openheid van groote dronken-oogen, en ook wel bloed-blauw-rood, alsof in geile stervens-zwelling.

Van vrouwen haar in sluyeren tot over mannen-schouders heen, en volle onrust-borsten, die ronde-bleekten teer met zachte toppen uit de kleeren.

Van vrouwen ook schel lachgeluid, dat sneed door het zwaar rumoer van voeten op den vasten grond, waarvan steeg stof en hangen bleef in neveling om menschen heen, die duisterde de vlammen....

Stil zat een grijzaard, die in geel van welk-fluweelen glans, dat goud-mat op de plooien, in duistervollen hoek; het schedelgladde hoofd, dat elpen-bleekte neer in lusten over schaduwborsten, die bolle uit een kleed van nacht-vioolen paars, dat open om een vrouw, wier jeugdig lichaam oudheid vleide om goud daardoor te krijgen.

En meer in donker nog, dat verre van den dans heel stille paren waren, die zwoele-rilden weg in zwoelen binnen-nacht - en soms als eene vlam sloeg hoog, en rooie schemering in schuile hoeken lichtte, een twijfel-zien zoo-even van menschen, die als lijken lagen, of roereloos, met schijn in groote oogen, zaten....

Ook in een hoek in donker werd bij een licht gespeeld, dat op een luchter stond, door mannen in bruin leder, dat bronsde rood door het verre vlammen. De weder-ruwe koppen, die schijnsel vure-bruinde in spanning over oogen, waar nevens vuisten dreunden, die oogen dansen deden, als slechter worp dan verwacht.

Dwaal-sluipen de oude vrouw gebogen in donkerst van het hol vertrek, waar ebben-glimme-buikte met gulden gloed van koperen hoepels een vat op kruisbeen-schraag. Bleek-zweefde hare lange kap als nacht-wit-vleugelen van het hoofd, dat over het zilver-tinnen glanzen van eene wijnkan boog, die zij handbevend, waardoor storten, den ridder-aan-een-tafel bracht.

[p. 473]

De tafel, donker blad, bekorven, waarover hokkend slaapgeluid van een beschonken knaap, wiens rossig hoofd, met scheve muts op eenen arm lag neêr.

De ridder dronk heel lang, en het warm tintelen door zijn lijf van kruiden in den wijn, een groot behagen was. Zijn somberheid verdween, en lichte vreugde in het hoofd, die lichtte in de oogen.

Hij rekte zich van wellust uit, en wenkte eene donkere vrouw, die moede om de oogen en in een kleed als scapulier, dat bloede-donkerrood, was bij den knaap gekomen. Zij streelde zijnen hals, rein-blank als van een blonde maagd, en wilde zoetelijk hem wekken. De slaper echter slapen bleef, en mompelde in zwaren droom slechts enkele duistere woorden.

Zij lachte toen den ridder toe, een lach van het gelaat met koudheid van de oogen, en zette loom zich bij hem neer, de armen als of plicht om zijnen hals geslagen.

Het was nu stil geworden. Die dansten waren weggegaan, en ook de grijzaard met zijn lief. De speelman, die was blind en oud, zat ingedoken bij het vuur met brand-schijn in het hoorn-wit van zijne droeve oogen - en slechts de spelers speelden voort. Men hoorde hunne steenen rollen.

Ver in het huis was ook rumoer van deuren en op trappen; verwijderd lachen ook, en soms een lach-door-wijn ook van de vrouw, die had de ridder uitverkoren.

Veel had hij nu gedronken, en in het zware hoofd zijn vreugde somber werd; trotsch-zien in nevelen de hoogheid van zijn leven, en diep verachten nu de lage vrouw, wier lijf haar leven was.

Zijn woorden karig werden; koud-dronken stonden zijne oogen, maar toen zij vroeg, en van haar duistere schoonheid toonde, zijn bloed hem beven deed.

Door angst-in-wellust trilden zijne kaken, zijn stem klonk schroom, maar door zichzelf gebieden, de ridder trotsch rechtop, en wierp een goudstuk voor haar neer.

Toen ging het hoofd omhoog, dat stil door drank gelegen had; noch slaap-oogen in bleek vlek-gelaat droom-open voor zich zagen, zoo strak, dat al in nevel was, maar langzaam

[p. 474]

weder leven, en wild op eens de knaap door dronken ijverzucht, dat met een ander ging zijn lief.

Hij sperde hun den weg, rol-waggelend op omstreepte beenen in schuins voor hen bewegen, vloek-mompelend voor zich heen met zware tong en slappe lippen, de handen moeielijk-hoog, waardoor dan bijna vallen, in dreigend ballen op voor hem, die nu ook toornig werd, en plots met eene sterke hand, die rood van vlamme klauwde den knaap wierp verreweg. Het willelooze lijf schoot donker voor het vuur voorbij in houterig gebogen-zijn met vreemd gestrek der vingerhanden, als was door dronkenheid het leven reeds verstijfd. Hard sloeg het hoofd met lange haren, alsof op ijzer neer.

Een even-stil-en-roerloos zijn van die er omme waren.

Maar na het stom verbazen, door bloed, dat van het hoofd, handen op in wonder-vreeze en angst-monden donker-open kreten.

Die neergeslagen stil voor immer; een grauwe rust, die overtoog zijn trekken was momme van den dood.

Klaag-krijten de donkere vrouw, die neergezonken bij den doode; haar mond, die volle was van smart, geen woorden uiten kon.

Rumoer kwam om den ridder heen van vrouwen en ribauden; hun koppen toorn-Woest in schijn dreig-schouwden tot hem op, en een, die had gespeeld, sprak luid hem neer te slaan.

In het laaye-schijnselen van de vlammen, waardoor knapknetterde de schelf van aangebrande blokken, klingen spitselichtten, en om den ridder kwam gedrang door hen. die het verste stonden en luider dan de anderen schreeuwden.

Hij gfimme-lachte koud in trotsch vertrouwen op zijn kracht, en met twee handen ruimte maakte, die moker-daalden snel op hoofden en op ruggen.

Warreling van bonte menschen vure-kleurden vlammen. In het wijken die struikel-vielen grepen anderen, en trokken deze mede neer; vrouwen door schrik wegge-zwijmden, en gleden tusschen-weg als lijken op den grond; hoofden sloegen hard, bloed van tronies bedonkerde gescheurde kleeren, en handen op in tuimeling, die messen vallen lieten.

[p. 475]

Er was gekerm op den grond, en de oude vrouw smeekbad, de dorre handen op-gevouwen, met rimpel-pijn-gelaat, alsof de dood haar dreigde.

Raas-vloeken mannen-zonder-moed met hoog bewegen van hun vuisten, maar een met diere-sprong uit donkeren hoek, in herte bruinen, engen rok tot bij den ridder, en sterk-stootte met zijn dagge, die in het hoze-rood verdween. Een vuistslag en hij nederviel - toen ongehinderd weg de ridder.

(Wordt vervolgd.)