Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 462]

Aan Tilli Möonckeberg
door André Jolles.

A finibus terrae ad te clamavi dum anxiaretur cor meum.

Armen vol rozen dragend in het lichten

Van goudbrandenden dag heb ik gestaan

Hoog op den berg. Tusschen de gele schichten

Van vuur, liet ik mijn blikken wijder gaan,

Dorst ik mijn oog der zonne zelf in richten.

Ik zag de vlakte waar met schuimen vacht

Het wollig water als een kudde dartelt

Langs donkergroene weiden en waar zacht

De zilverpopelier zijn bladers kartelt

Als op zijn blanken stam een herfstgloed lacht.

Ik zag de stad. In middagblauwte wijzen

Naar witte wolken, boven breed omkuifd,

De steilgetinde torens van paleizen,

Waartusschen trots van welving overhuifd

De slanke koepel van den dom kom rijzen.

[p. 463]

 

Ik stond en zag het en het al was mijn.

 

Armen vol bloemen had ik uitgekozen,

 

Ik was een koning in den zonneschijn,

 

Ik was een koning van mijn eigen rozen,

 

Van purperrood tot bloeden karmozijn.

 

 

 

De zonne ging en moedeloos verduistrend

 

Zwart-dons de voorhang van den avond zonk,

 

Het waden van de schaduw toog ontluistrend

 

Waar de vallei een zee van donker dronk

 

Over de boomen, nachtgeheimnis fluistrend.

 

 

 

Wijnmoer en zwavelgeel over de stad

 

Streept nog het laatste licht. En nu ontbladren

 

Mijn rozen een voor een. Langzaam en mat

 

Voel ik in 't moeilijk sterven zwoeler nadren

 

Hun doffe geuren. Loom zinkt blad na blad.

 

 

 

Komt gij daar langs het pad, zie ik u komen

 

Het dal ontvluchten als een angstig kind,

 

Verlaten en verdwaald in vreemde droomen,

 

En gaat met u op adem van de wind

 

Een wondere orgeltoon het dal ontstroomen?

 

 

 

Neem dan de bloemen die de nacht nog vond.

 

Zie om mijn voorhoofd gaan de laatste vleugen

 

Stervende helderte in den avondstond.

 

Buig over mij en drink met stille teugen

 

De laatste klanken van mijn moeden mond.

 

 

[p. 464]

 

Alles wat blijft van vuriger hartstochten

 

Bloedrijken wijn drink ik u toe. De vreugd

 

Van schatten die mijn wilde handen zochten

 

Strooi ik. Wat rest van koninklijke jeugd

 

Dan dorre ranken tot een kroon gevlochten.

 

 

 

Zie niet meer om, daal eenzaam in de laagt,

 

Der avond stad waaruit de koren klinken;

 

Dan zal als hel een jonge morgen daagt

 

Als verre schemer uit uw oogen blinken

 

Dat gij mijn roode rozen sterven zaagt.

Sept. 1899.