Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 390]

Tijdzangen
door Albert Verwey.

X.
De Vogelaar.

De vooglaar lokt met zoet gefluit
Het vogeltje zijn twijgen uit:
Hoor niet naar hem, hoor niet naar hem.
Het hongrend volk in leidsche vest
Herhaalde 't staag, verstond het best -
Hoe valscher woord, hoe zoeter stem.

Zij gingen bleek en mager om
En hoopten dat het water klom
Waarvoor de Spanjaard ruimde en week',
En wie hoog stond en helder keek
Zag Boissots platgeboomde vloot -
De Prins was daar - haring en brood
En wapens wachtten voor dien dijk -,
Tot 's morgens eens de schans was leeg,
De hutspot dampte in 't ijzren vat,
(De jongen wuifde), elk liep en, kijk!
De vloot voer aan, het water steeg
En bracht de hulp vóór stad.

[p. 391]

 

De vooglaar lokt met zoet gefluit

 

Het vogeltje zijn twijgen uit,

 

Hoor niet naar hem, hoor niet naar hem.

 

Botha die bij Colenso vocht,

 

Zoo list ooit sterkheid overmocht

 

Schuw 't valsche woord, schuw zoete stem.

 

 

 

Toen Cronjé in de donga stak

 

En bom en walm rondom hem brak -

 

Tien dagen duurde 't spel -

 

Toen was zijn weerstand als van leeuw

 

Die sterft maar met zijn laatsten schreeuw

 

Klauwt in gebeente en vel

 

Zijns overwinnaars, dat die zeer

 

En murw door zulk een tegenweer

 

Zich klein voelt, alzoowel

 

Alsof hijzelf geslaagne waar', -

 

En toen dacht elk die 't zag: voorwaar,

 

Als éen leeuw zulke wonden slaat,

 

Hoe dan als 't tegen leeuwen gaat?

 

 

 

Van dien dag stond mijn hoop en steeg.

 

En drong hun heir uw volk terug,

 

De vastheid van uw hart verkreeg

 

Den rang van bolwerk in den rug

 

Van al wie voor zijn vrijheid vocht.

 

Een heel jaar ging en vruchtloos zocht

 

De vijand in 't bezette land

 

Vrede door moord en brand.

[p. 392]

 

Uw grens werd wijder dan ze was,

 

Zijn zwaard vertrouwt zichzelf niet meer,

 

Zijn mond leert nu den loktoon weer,

 

Hoor niet naar hem, hoor niet naar hem.

 

Uw land is 't uwe en alzoolang

 

De vrijheid als gijzelf ze omvang'

 

In 't hart dat eens Spioenkop nam -

 

Hoor wat een dichter van uw stam

 

Voor u herhaalt, spreuk van ons ras:

 

- De vooglaar lokt met zoet gefluit

 

Het vogeltje zijn twijgen uit:

 

Hoe valscher woord, hoe zoeter stem.

[p. 393]

XI.
Aan Malan.¹⁾

Omdat ge uw vrije woord spraakt sluiten dwazen
U af van 't licht, Malan, die kalm en stout
De taal klonkt die nu, sterkgeschakeld, houdt
De harten saam van die ze hopend lazen.

De wijzen wachten, in steeds nieuw verbazen
Dat een tiran steeds weer op steen vertrouwt
Van muren, en ze hoog en duister bouwt, -
Den geest denkt vangen in der tralie mazen...

Luistert gij allen: door die tralie heen
Klinkt staag die taal: een diamanten baan,
Schijnt ze in den nacht, die tot ons oog komt blinken; -

Aanschouwt: een licht brandt schijnend door den steen,
't Licht van zijn geest dat we als een zang verstaan:
‘Wordt vrij en één, dan zal uw kerker zinken.’

1) Redacteur van het blad Ons Land in de Kaapkolonie; wegens zijn artikelen in dat blad veroordeeld tot twaalf maanden gevangenis.