Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 276]

Gedichten
door Aug. Peaux.

Vervallen woning.

Zon alleen
en zwoele zomer,
de brandnetel een
eenzame droomer
onder de grijze planken
die 't venster sluiten,
tegen de blanke
muren buiten.

Verlaten is
de witte woning
een wildernis
en klaproos koning:
een herdersvorst
met staf en tasch,
over wollige schapen
van pluimengras.

[p. 277]

 

Roode mantel, verschoten

 

koningspracht,

 

een uit het groote

 

nomadengeslacht,

 

een arme heiden

 

zijn vorstendom

 

uit de oude tijden

 

droomt hij weerom.

Een avond.

De boomen die in dezen avond staan
bewegen alleen hun dunne twijgen,
zij raken den avond niet aan,
die zoo hoog blijft zwijgen.
Een boom vangt een ster in zijn donker loover
en wolken vangen sterren,
de wilde wind danst over
de beek en 't water lokt maanglans van verre.
Kinderspel is het in een groote zaal
van avondeenzaamheid
en tot den avond dringt niet hun kindertaal
en het gedruisch van hun vroolijkheid.
Deze avond is zoo stil geweest,
van zoo vochtigen dauw bedropen,
zoo eenzaam en zoo verweesd
met zoo wijde oogen open.

[p. 278]

Als toen.

Wat blauw en wat wolken die blank staan
stil boven de duinenlijn,
de bogen van duinhelm die rank gaan
rijzen uit wiegend gedein.
In 't voetpad de zandige sporen
van 't karrewiel, breed en zoo diep;
ver over de velden de toren
een wachter en toch of hij sliep.
In greppels het geelbruine water
al wazig van 't kiemende groen....
de wilgen, de velden, het water,
de zon en de wind - zooals toen.

Calle barozzi.

Als onder bruggebogen

het zonlicht tegen den steen,

zoo was in die donkere oogen,

trillende en alleen,

zacht en verloren geflonker

weggescholen licht,

streelende het donker

van dat jong gezicht.

Het nauwe straatje, twee oogen,

op een zomerdag,

toen onder bruggebogen

vergeten zonlicht lag.