Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 109]

Japanse verzen
door J.K. Rensburg.

Nacht.

Gelijk een moesmé in blauw nachtgewaad¹⁾
In haar makoera²⁾ ligt, zodat ze 't git
Der haren zelfs in slaap nog prijken laat,
Van spelde' ontdaan, en naast een lamp³⁾, glad-wit,
Welks schijn door boze geesten word gehaat,
Insluimert onder 't kaja-gaas⁴⁾ - gevit,
Luid brommen van muskiten, motten gaat
Rondom, daar als een god, de vuur'ge pit
Ze trekt, tot offers sroejt - zo: over stromen,
Rotswanden glijd en glanst een kleed van blauw
Als Nippon zelve weer ter rust wil gaan,
En zij slankt heen, verwaasd in web van dauw,
En, opdat haar geen vuurdraak⁵⁾ stoort in dromen,
Spant trouw aan d'einder, vol en blank: de Maan.

1) Blauw is de gewone kleur van het nachtgewaad der japanse vrouwen.

2) De makoera is een sraag met een holte er in, waar de hals in past, in plaats van een kussen om te slapen.

3) Dit soort lampen zijn halve papiren silinders, altijd effen wit, staande op een voetstuk.

4) Kaja: een web, altijd blauw-groen, als bescherm-middel tegen insekten.

5) Vuurdraak, hier: vulkaan.

[p. 110]

Straat- bij avend.

Nog heft de Zon naar 't zenit in één schicht,
Zijn saamgeslagen wajer, wen reeds schijn
Van lampions langs vuurgierlanden-lijn
Der winkels, schommelend word omhoog gericht
Aan bamboe-steel. Voor menig geel gezicht
Hangt in kraft-, peer-, bol-vormen hete wijn
Van goud, waarvan z'als kleurig matglas zijn
Doorgloejd in randen, lakzwart. d'Afglans zwicht
Op 't ingekeept, zwart haar van wi ze dragen.
Dan in de huizen langs papier-wand jagen
Mens-schaduwen: één buigt, een ander wuift,
Een, eerst slechts romp, stijgt, wijkt, strijkt nader, schuift
Plots weg... En rijzend ziet voor-blank mane-mom
Chinese schimmen-mime's, druk en stom.

[p. 111]

Watervogels.

Aan meerbocht als in riten zaal
Van stengelbogen rusten scharen
Van reigers, di, in schouder-haal,
De kop trug, stil den vloed bestaren;
Maar, waar de zon vonkt, trekt gedwaal
Van kranen en van ojevaren,
Als keizers, di in godenpraal
Door 't goud van hun paleis rond waren¹⁾.
En soms dan klept na luid gesnater
Hun vlucht fier heersend over 't water,
Als willen zij de vissers tonen,
Wier sampan-kiel het meer doorruist,
Dat van Amaterazoe's²⁾ zonen
De geest in hun gestalten huist.

1) De keizers leefden vroeger in bijna volslagen afzondering. Gewone onderdanen mochten hun gelaat niet aanschouwen.

2) Amaterazoe: de godin der zon, van welke de Mi Kado's afstammen.

[p. 112]

In de tempel van kamé-ido.

Zo ik, bekoord door rose bloesem-weelde,
Noojt blank velijn met verzen-val, hoogrood,¹⁾
Met lente-tint van poëzi bedeelde,
En 't hing als liefde-vlag aan kersen-loot,²⁾
Als daimio niet ten dichter-kamp genood³⁾
Of blanke wedel minne-zang penseelde,
En dan die als bestroojd met bloemen bood
Aan haar, wier spelden-zon di zielsbloej teelde,
Toch bied ook ik, al mag ik mij niet meten
Met velen, di hun dicht-penseel U wijdden,
O Ten-Man⁴⁾, U mijn stift van niwer tijden.
Wil ook mij, vreemde duivel, niet vergeten
En 'k zal met ritmenwuivend wajer-zwiren
Nog steeds, o dichtgod, Nippons glori viren.

1) De Japanners schilderen met zwarte of rode inkt hun woord-tekens onder elkaar.

2) Zij hangen verzen aan de bomen in bloej.

3) De daimio's, edelliden hielden in Japan vroeger dicht-wedstrijden. Op witte wajers penseelden de deelnemers binnen een gegeven tijd een gedicht.

4) Ten-Man is de god der dichtkunst, een tot god verheven dichter uit de Xe Eew na Chr. Aan hem wijdden de dichters in den tempel van Kamé-Ido te Tokio hun penselen.