Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 69]

De heilige tocht
door Ary Prins.

III. (Vervolg).

Van uit een grauwe wolk in lage drijving voor vurig avond-rood, dat hoog had paarse tinten, een laatste straal strook-schoot als blad van licht in warm-gouden trilling door het schemer-helder heen.

Een stoffig-grijze toren met boven-schittering als van een brand-kristal stond schaduw-duister zwaar, en deelde het zonnevuur, dat pijlen joeg door steen, waar lichte-gaten waren. En van den ommegang voor schijn van verren brand groot-donker steenen monsters grijnsden op huizen-daken neêr, die grillig om elkaar gestuwd met hooge nokken scherp als wiggen, en tille-kappen boven vensters uit schuine vlakken opgebouwd, - in leien-blauw was straal-weerkaatsing, rood vlammingen verkreeg. en mosgroen, dat op stroo had gouden sintel-loovers in donker fulpen glans.

Het op den wal gegroeide gras in schroeying scheen te staan, en zon nog over bonte tenten met boven-wapenkleuren, die vast met touwen aan palen in den grond geslagen. Daar woonden machtige edelen te kennen aan hun baandervlaggen, en was een druk beweeg van knechten en van kleurige knapen. Het arm, geloovig volk in uitgegraven holen sliep met planken afgesloten, of wel op bloote aarde om vuren aangelegd van hout, dat was in het rond geroofd.

De ridder daalde met zijn troep op smalle paden neer, die waren soms zoo stijl, dat paarden stonden stijf met trilling

[p. 70]

van de ooren, en ruiters uit het zadel moesten, dat was zeer breed met rugge-kant, en waarvan hingen sporen neer van ijzer, die driehoekig waren.

De zon nu was verdwenen en koud de wind geworden.

Diepgezonken, diepe gloed, als van een vuur, dat vurig nog in smeuling sloeg achter harde wolken op, die stonden aan den horizont in woeste schakeling met spitsen en ravijnen, als was daar ver een streek van ijzergrauwe rotsgevaarten.

Duisteren de stad. In floers van nacht, die stille steeg de rijen stille huizen stonden, gebogen tot elkaar, waartusschen donker stevig werd, en vulde leegten aan.

Voor het bleeken van den schijn de groote omtrek van het aan-een nog droome-duidelijk in wonder-oude lijnen, waar-uit de toren machtig stond, een steenen duisternis met luchtrood door de gaten, die naar de sterren ging, reeds schuchter-hoog verschenen.

En langs de steenen monsters, die roerloos bogen in den nacht, de wind begon geluid te maken, en vogelen met grijzel-kreten, als voor een storm, die kwam, schrik-scheerden voor den lichten hemel al om den toren heen in zwarte onruststrepen.

De kleuren-van-den-dag in donker gansch verstorven, maar licht in straten kwam door fakkels of uit huizen, en door de zware schemering rood schijnselen omhoog, dat over daken brandgloed leek.

In het kamp was talrijk vlammen van vuren tot verweg, en klonken vrome zangen op, waarin God werd gebeden de strijders te beschutten en aan het Heilige Graf te brengen.

* _* *

De ridder naar de stad, toen zijne mannen rustten, en met hem ging een knaap in wollen snipperrok, door kleuren gehalveerd, die droeg een fakkel in de hand, waarvan de rook-met-vonken door wind sloeg langs zijn vedermuts en neêrgekamde lokken.

Vroolijk de ridder in de vlagen, die sloegen zijnen mantel

[p. 71]

open - dan wandel-vlamden zijne beenen, die rood in strakke hozen waren bij het laayeren der vuren, waarom tot verre weg kruisvaarders in de warmte lagen.

Een woeste vroolijkheid, door niets ontstaan, in hem, die altijd somber Was, als had hij veel gedronken. Hij lachte over oude daden bij vrouwen en bij drinkgelagen in heugenis van zinnenvreugd, en luid zijn lach in donker klonk, zoodat zijn knaap wel ommezag, en toonde een verschrikt gelaat, waarin de oogen groot bij rooie walming stonden.

De ridder liep met groote schreden, en krachtig voelde hij zijn leven, de kracht in lijf en leden, waarin vlam-tintelde het bloed, dat maakte warm zijn hoofd, en klopte in de slapen hard.

De wind hem was genot, die druppelen joeg op zijn gelaat uit wolk-somberen hemel, waarin geen ster meer glansde, en was een steeds-in-vlucht-verschijnen van donkere vormen voor de maan, die lichtte als door sneeuw in rusteloozen kring van zilver-blauwen schijn.

Een teedere helderheid, die zwakke schaduwen maakte door schaarschen regen heen, waarin grauw-duisteren de stad, die kwam de ridder nu nabij.

Het pad, waarop hij ging, boog naar de walpoort op, met bleeke strepen door de maan van water, dat in sporen stond, en achter het glooiend donker der aarde tot een dam gehoogd, waarvoor in droge gracht droef ritselen van struiken, een war geduister van hoekige daken was met glimme-schijn van regen-leien, en het aarzel-licht langs spitsen schrampen, die wonder-rezen op in het dagen van de maan door water-nevelen heen.

De ridder in de straten, waar stilte was door nacht gekomen.

Schok-dansen voor hem uit het waaye-onrust-branden, dat werd gedragen door den knaap, die schaduw-donkerrood in schimme danste voort op het eensklaps licht van steen verschijnen of gleed op even-spiegelen door brand in ebben-diep, dat was van donker hout der tot elkaâr gebogen gevels, die hoog bijeen zoo waren, dat lucht een bleeke maanwolk-streep gekarteld door de daken.

[p. 72]

De ridder nu hij in de stad had geene vreugde meer, angstnijpen in de borst, alsof hem onheil wachtte, dat niet te wenden was, maar toch ging hij vooruit, want sterker dan de vrees zijn boos begeeren was.

En toornig om zijn eigen zwakte, hij vloekte op zijn knaap, dat deze veel te langzaam ging.

Hol roffelden de zware schreden langs het nacht-gesloten donker der kromme huizen op, die zagen in elkaâr met zwarte venster-oogen, waarin door het vlammenschijn van brand een korte onrust bracht.

De stad door menschen scheen verlaten, zoo stil en leeg de straten met heiligen aan de hoeken, maar toen de ridder op een plein, dat door bewolkte maan in twijfel-blanke heldering, een drank-stem luid in schaduw van bij een huis, dat toonde licht verholen - streep-glimpen op de straat door duisternis, die stoffig scheen.

De ridder somber ging daarheene, en zond zijn knaap met fakkel weg.

(Wordt vervolgd.)