Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 465]

De gelukkigen
door Albert Verwey.

I.
Van het lijden.

‘De blankheid wordt in bloed geboren
Die rein en heerlijk leven zal,
En dingen zijn niet die bekoren
Dan droef, en daarna liefgetal.

De schoonheid die aan 't kruis moest sterven
Ontving op 't eind een roode wond:
Wie zulke wonden wil verwerven
Kust zich aan deze 't hart gezond;

Want met die wond ging hemel open
Waar bloed nooit vloeit en smart nooit woont,
En schoonen gelukzalig loopen
In 't wit licht dat in 't midden troont.’

[p. 466]

II.
Van de vreugde.

‘Wij zijn uit de' Algrond opgerezen
Als bloemen door een zon bestraald:
Onprijsbaar blijft en onvolprezen
't Leven dat uit ons ademhaalt.

Als ziekte en ramp ons schoonheid deren
- 't Leven is groot! - wij lijden stil.
Maar droefheid kan geen kracht vermeeren
Die slechts in vreugd verwinnen wil.

En als ons daden bergwaarts stammen
En 't in en om ons stoomt en brandt,
Dan staan geheiligd we in die vlammen
En zeggen: Eén leeft die ons bant.’

[p. 467]

III.
Van de dingen.

‘Wat schoon van verlerlei gestalten
Zweeft hier mij voor en lokt mij na -
Zooals een kind staat voor de spalten
Van 't hek en slaat de bloemen ga

En voelt in 't park zich heel verzwolgen, -
Zoo heeft mijn oog hier rust noch duur
In al dat wisslend schoon te volgen.
Het warmt mijn hart gelijk een vuur.

En sluit ik de oogen om in droomen
Te zien hoe 't al zoo schoon beweegt -
'k Zie vorm en kleur weer me overkomen
Niet anders dan 't in 't zonlicht pleegt.’

[p. 468]

IV.
Van den geest.

‘Straling van licht, en felle kleuren,
Onttrok ik 't oog en zocht het hoofd
Hoog in klokstille burcht te beuren
Waar niets den kalmen tik verdooft

Van 't uurwerk, roerloos opgehangen,
Dat de altijd zuivre gangen meet
Waarmee de Geest, vrij van verlangen
En deernis, de eeuwge paden treedt.

En de eendre gang in 't andre wezen,
En 't tijdloos Zijn in 't tijdlijk Beeld,
Lokken, en doen de Dwaling lezen:
Schaduw die langs de Waarheid speelt.’

[p. 469]

V.
Van de muziek.

‘Vormen noch kleuren, noch gedachten,
Geen kruis, geen daden lokken ons:
Klanken alleen: gezwollen klachten,
Geklonken vreugden, en 't gegons

Van 't duizendwerf gedroomd, genoten,
Van 't onuitspreekbaar, blind, bestaan:
Droppling van losgeschudde noten,
Flonkring van eerst omgroeide baan;

En diepste en hoogste, en hart en hemel,
En aarde en geest vereenend heil:
Straal die sterk stijgt, wier breekgewemel
Starlend versproeit, zilver en eil.’