Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 355]

De heilige tocht
door Ary Prins.

II. (Vervolg.)

Zij liepen langzaam voort, totdat zij aan een vijver kwamen, waarin het groen sloeg fulpen schaduw, als was in diepte gobelijn.

Door wind het water-donker deinde in luchte blauw-en-blank, dat onder blank van zwanen schoof, die statiglijk de koppen hoog en achterop de stijve halzen-in-sierelijken-draai het water zacht doorzeilden en sneden golfjes op, die rimpel-rolden naar den kant, waar bloemen op haar stengels beefden.

Daar zaten zij ter neêr, en hoorden lang een vogel, die kweelde onder lommer ver.

De ridder had haar hand gevat, en stille beiden waren.

Hij zag in nevel-van-geluk de têere weelde van haar borst, die was in waas verholen; goud-lichten het blonde haar in zwakke zonnestrook, die streele-danste door het groen, dat werd door wind bewogen. Zij had het hoofd gebogen met wimper-beven over hare oogen, die zacht geloken, als zat zij nederig neêr, en wachtte wat haar lot zou zijn. Maar toch een wensch van haar, die niet gesproken werd, en weder leven in hem bracht.

Hij beefde in een wondering, en de ijlheid van zijn zijn, teer hulsel van het vleesch, gebroken - hij zag niet meer in droom, met droom-in-oogen, maar werkelijk de vrouw met wie hij was alleen.

Zij drukte warm-zacht zijn hand, die koud en beefde; zijn

[p. 356]

tanden sloegen op elkaâr, alsof hij was door koorts bevangen, en het bloed, dat in zijn hoofd gestegen, deed starren voor zijn oogen twinkelen. Doch dit slechts was één oogenblik.

Hij boog zich tot haar over, en zijne lippen op haar mond, die beefde tot hem op. Haar oogen stonden diep en als gebroken door genot, hij voelde het zwellen van haar borst, en zacht zij enkele woorden sprak, die vreemd in zijne ooren - maar alles slechts een droom was in een droom voor hem.

Op eens zij met een luiden schreeuw hem weerde van haar lijf. Haar oogen helder-koud geworden; wreed lachte hare mond, en trotsch zij zat rechtop, als tartte zij zijn pogen.

De ridder week terug, het hoofd gebogen, en wat gebeurd een stilstand in zijn leven bracht.

Zijn handen lagen open neêr, en strak hij voelde zijn gelaat, dat was heel bleek geworden.

Zwoel nu de lucht als vóór een storm in zomer. Het volle wolken-zeilen was voorbij, en het blauw, als lei vergrijsd, was laag en strak gespannen, met eene open plek, een scheur gelijk, waardoor men verren hemel zag, oudgroen van doode kleur.

De zon was groot, en scheen door nevelen met vetten glans, die rooie glimmering op water bracht, en vurig tintte kruinen, die heuvelden in zacht beweeg - maar een grauwe bank trok uit het Westen hoog, gesloten als een muur, die grillig gekanteeld als waren stukken uit gebeten, en daaruit onweerswolken woelden op, die saâm door koppeling van grimmig kruingerol, dat blank als hooge sneeuw, waarop rood-koperen schijn.

Ook zwarte vlerken schoten uit, die laag in snellen vlucht.

De zon verdween.

Toen sidderden zijn handen van wellust en van woede. Zijn oogen balden uit, zijn borst ging op en neêr, en hoorbaar was zijn adem, die uit den mond gestooten.

En als een beest hij op haar viel; met sterke hand omsnoerde hij haar hals, de andere scheurde weg haar kleed,

[p. 357]

en blanke rondingen ontbloot. Doch met meer kracht dan hij in hoogste wildheid had, zij zich wist los te wringen, en met een lach vol hoon haar hand sloeg zijn gelaat.

Een rauwe kreet kwam uit zijn keel, waarin de woede opgekropt. Zijn oogen diep en strak van licht-blauw donker werden, schuim aan de hoeken van zijn mond, en het rood in zijn gezicht geslagen, kreeg kleur van donker bloed.

Geen aarzeling - het groote zwaard plots opgeheven, gleed ganschelijk in haar lijf. Zij, luideloos, viel achterover, de oogen open zonder schrik, de slappe armen uitgespreid, en het wapen door haar rug gegaan stak als een kruis uit bloed, in wankeling omhoog.

De ridder liet het stille staan. Hij eensklaps groote loomheid voelen; een zware last op zijn schouders drukte en kromde zijne rug, lood in zijn voeten was als na heel lang en moeielijk loopen, en zwaar zijn hoofd, dat knikte naar de borst. De daad als lang geleden scheen in het grijs van jaren diep verzonken, en voelen wroeging niet door flauwe heugenis.

Hij zag in slaap, die kwam, dat donkeren de lucht, die was één grijs geworden, daaronder wolken joegen voort: nacht-nevel-sluijeren door wind gereten. Het water somber als op looden grond met korten slag van stijve golven, die schuimend aan den kant, alsof er koking was door hitte.

Reet-krijten de wind bij poozen, stijf ritselden de blaâreboomen hoog, en hooger nog er vlood gekrijsch van onrustvogelen bij naderend gevaar.

* _* *

De ridder wakker door een slag, die dreuning bracht in grond, als stortte hoog en ver een rotsblok in den afgrond neêr. Hij uit een zoeten droom ontwaakt, zag plotseling bij sulfer-schijnen, dat nevelde achter boomen op, als gloed van verren brand, die hoog ging en weer daalde, de kruinen door den storm rollen als grijze heuvelen, die werden voortgezweept.

[p. 358]

De lucht woest bruin in grauw bij het aldoor stille lichten, dat eene groote dreiging was, had monster-wolk vormen, die even schimden op in vlucht als dromden gruwelingen hoog in eene helle-vaart.

Kreune-kraken stammen in het snerpen van den wind, die arm-takken brak als twijgen, en zweepte het water op tot golven van een zee. Kreten in de lucht als bij een moord of van een vrouw in barensweên, en doffe roffelingen als op omfloersde trommen, die werden hoog geroerd. - - -

Een lans van hel-wit vuur, die slangde aan de punt, gleed in het verre donker neêr.

Heldering van den nacht in bleeken tooverschijn; de boomen blauw-in-donker vol wilde statigheid zich bogen, en het water-zonder-diepte was bleekend vuur-kristal, dat door de golven gebroken.

De ridder zag ook schaduwen om zich komen, maan-ijledonker, die van stammen vloden, en in de onrust van het even-licht hij eensklaps stond te beven, want eene ledige plek waar dat zij had gelegen.

Een harde slag, die van metaal scheen op metaal, en diep klonk als een klokkegalm. Geen licht, en zwart de duisternis, waarin de ridder was met vreezen, die grooter in het donker werden.

Geritsel hoorde hij, dat niet van blaâren was, en zachte schreden ook, waardat geen menschen konden zijn. Voelen, dat niet zijn alleen, en dat uit donker oogen naar hem zagen, die niet door gloed te zien. In het omme was beweeg als sleepten donkere gewaden, en handen, die door nacht verborgen, als klauwen naar hem grepen.

Met angst in wilden moed de ridder schreeuwde luid - een holle klank in storm verloren, en daar hij niet zijn zwaard meer had, sloeg hij de armen om zich heen als ware hij beschonken -

Maar stil de ridder stond op eens: schrik-vol-hevigheid zijn lichaam maakte kil, dat kromde neêr als onder zwaren last gebukt, en beven laag zijn handen uitgespreid. Bloedoogen zagen zijne oogen, die staarden in een krans van huiverwekkend licht, dat toonde donker van de boomen.

[p. 359]

Hij hoorde zelfs den storm niet, en vóór een slag, die was als rateling van zwaar-geklonken ketenen schoot in den nacht een hoorn op, die blonk als elpenbeenen speer in gulden gloed geheven.

De ridder stak zijn arm uit in wering, alsof hij droeg een schild. Zijn lippen beefden om te bidden, toen hij bij wederlichten groot-donker voor zich zag een vorm, die zacht bewoog en lange haren had, die zwart en geel getijgerd waren.

De oogen grooter en nabij, schijn zweefde op zijn hand, die het hoofd moest dekken - maar toen de hoorn dreigend daalde, de hand viel met het lijf ter neêr.

(Wordt vervolgd.)