Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 297]

Een koning¹⁾
door Albert Verwey.

I.

Een vochtge stilte,
Die 'k teer begeer,
Lokt me in uw kilte,
Nevelenheir.

Ik zag 't tafreel,
Den kleurgen stoet,
Waar een koning eêl
Meê zijn intocht doet.

Huizen als hoven,
Begroend omheind,
Vooruitgeschoven
Waar 't wiegt en deint

Van banieren.
Ballon-guirlanden
Hangen en zwieren
Langs de grachtranden.

1) Uit den bundel Het Brandende Braambosch die dezer dagen verschijnt.

[p. 298]

 

De volten bewegen

 

Als straks door het donker

 

De lichten geregen

 

Kralen geflonker

 

 

 

In 't water, tot iedre brugboog,

 

Zwaar en zwart van de menigt,

 

Zijn gewelvennacht steenigt

 

Op dien ijdelflikkerenden toog.

II.

Een vochtge stilte,
Die 'k teer begeer,
Lokt me in uw kilte,
Nevelenheir.

Ik stond en schreed
Waar een koningskind
Zijn intocht deed
Door zon en wind.

Zijn wang was bleek,
Zijn oog was droef;
Hoe meer hij keek
Hoe dieper groef

Langs zijn mondzoomen.
Hij had zoolang
Gehoord in zijn droomen
Een welkomstzang.

[p. 299]

 

En nu was 't een joelen

 

Uit straat, uit woon,

 

Maar hij kon er niet voelen

 

Dien eenen toon.

 

 

 

Zijn wapenherauten

 

In blauw en goud

 

Liepen voor hem uit en

 

'k Werd heet en koud

 

 

 

Van hun blazen.

 

Maar hij keek stil,

 

Als achter de glazen

 

Een kind soms wil.

III.

Een vochtge stilte,
Die 'k teer begeer,
Lokt me in uw kilte,
Nevelenheir.

Een koningskind
Ben ik laat gegaan
Door de zon en de wind.
Ik wou verstaan

Mijn volk en meer
Niet dan dien toon,
Die kwam van zoo veer,
Die klonk zoo schoon.

[p. 300]

 

Die klonk in mijn hart,

 

Die weerklonk in mijn droom;

 

Och of uit hún hart

 

Hij mij wederkoom!

 

 

 

Nu heb ik verspeeld

 

De zon en de wind,

 

Den lach niet gedeeld

 

Met dien ik bemind'.

 

 

 

Nu moet ik wel staan

 

Waar het leven mij laat,

 

In een neevlige laan,

 

In een ledige straat.

 

 

 

Een vochtge stilte,

 

Die 'k teer begeer,

 

Lokt me in uw kilte,

 

Nevelenheir.