Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 128]

Riddervrouwe en Poortersknaap
door Albert Verwey.

Volg de verborgen paden
Van lust en weemoed.
Er groeien donkre zaden
Van dood en deemoed.

In groenen schemer
Van bosch of onder water
Is een gewemer
Van wortels: bloemen later.

Hun zieklijk-blanke
Gestalte en kleuren,
Hun doordringend-kranke
Droevige geuren,

Al hun zeldzame leven dat den dood begeert
Leeft van die vreemde verwachting vol, in zich gekeerd.

[p. 129]

 

Er volgden de donkre paden

 

Van bosch langs water

 

Riddervrouwe en poortersknaap: de zaden

 

Van hartstocht nu in hen: de bloemen later.

 

Hun vlucht was langs woud-holen,

 

Verdwaald van reddende stroomen,

 

Door een bleek maanlicht.

 

Zij kenden elkander, verstolen

 

Zochten ze vol schromen

 

Elkanders aanzicht.

 

Hun handen beefden, hen droegen de paarden

 

Langs wegen waar ridders en roovers dreigden.

 

Hen velde, haar verloste zijn zwaard en

 

Zij renden verder: hun harten hijgden.

 

Door de duistere bosschen - de stroom was ver verborgen -

 

Voerden de paarden hen: ze ontstegen ze ijlig

 

Bij een hut in een lichting - ver was de morgen

 

Toen ze er bleven, veilig.

 

Zij vol verlangen,

 

Hij vol vereering -

 

Om zijn hals sloeg ze haar armen: haar wangen

 

Aan de zijne, deelde haar mond zijnen zoete leering.

 

‘Te groot, o vorstin,’ was zijn beven,

 

‘Mij die belooning!

 

Gaf 'k u van mijn liefde mijn leven

 

Ook ter betooning’ -

 

Bitter haar lach toen. ‘Te groot’. Niet zijn armen

 

Sloeg om haar leên hij,

 

Die te verwarmen.

 

Knielde als voor zoo vorstlijke liefde te kuisch, te kleen hij? -

 

Zweeg ze? maar in haar brandde

[p. 130]

 

Die droom van een avond.

 

Haar mond, om zijn schande,

 

Droomde in zijn bloed zich lavend.

 

 

 

Ze ontkwamen: in haar Stede

 

Om gezocht misdrijven

 

Stond naast hem de beul op 't schavot, hem te ontlijven.

 

Zij - op raad en bede -

 

(Haar vrienden, zijn vader, stonden daar allen)

 

Zou, voor 't zwaard daald', haar sluier doen vallen.

 

Vrij zou hij uitgaan. Maar in stille wreede

 

Verliefde bloeddroomen zat ze op haar troon en gaf geen teeken.

 

't Hoofd viel: 't bloed stroomde: kil en snel was het bleeken

 

Van haar wangen en haar lippen -

 

Maar den sluier lieten - ook toen niet - haar handen glippen.

 

 

 

Langs de verborgen paden

 

Van lust en weemoed

 

Groeien donkre zaden

 

Van dood en deemoed.