Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 67]

De heilige tocht
door Ary Prins.

II.

Een huis, waarin slechts stilte was, en de ridder voor een trap, die recht naar boven in den nacht door nevelvurigheid van eenen boozen brand, die lichtte als een oven door hoornglas-in-lood, dat troebel-zwakte af het laayeren der vlammen.

De sombere gloed, die, zwaar en zonder ruste, de duisternis niet gansch doorbrak, waarachter schenen houten wanden, want bij een heftig buiten-vlammen als ebben spiegels rezen op met schroeying in het glanzen. Maar heel-ver hoog bleef nacht, zoo zwart en dik, dat feller schijn als wolken toonde, die vuriglijk, in storm, door lage zon beschenen.

Verschrikking sloeg in schaduwen neer uit duisternis gekomen; zij gleden weg en uit in leven door de vlammen, en dekten zonderbaar de trap, die was heel oud in het rooie molmen, met strepingen van vuur op het uitgesleten hout, als zouden treden branden.

Er was ook vreemd geruisch als scheerden vogelen uit allerdonkerst neêr, en de ridder vleugelen zag, waartusschen oogen gloeiden. Het was geen veder-vluchten, dat donker schoot door het licht, met veel verrassing in het zwenken, en de roode oogen glansden geel, als hellevuur, dat dwalen 's nachts in bleeke vlammen over velden.

Dit vogel-kollen waren, en toen een wiekte voor zijn

[p. 68]

oogen met zwaar geluid als vleugel-klapperen in den wind, en hij den giftigen snavel zag, die scherp was als een priem, sloeg hij zijn zwaard snel hoog en laag, maar dit was te vergeefs.

Uit donker kwam een hoongelach. Wind fluiten om zijn hoofd, als storm door reten heen. Aan het wankelen de trap, die gloeyend viel in een. Vuur vloog in vonken op, die sisten in de lucht - en toen de nacht voor alles kwam, die leefde vol geluiden in dreigen om hem heen.

De ridder week terug; vrees in zijn ooren suizen, en krom zijn knieën werden. Slap werd de hand, die had het zwaard omvat, en bij het loopen achteruit, hij eensklaps viel omlaag - een val, die tijden scheen te duren, en stilstand in zijn leven bracht.

* _* *

Hij zat nu aan tafel, en speelde met twee mannen. Een droeg een eng gewaad met hoogen hals en wijde mouwen, dat kleurde fel door rood in wisseling met zwart door licht, dat niet te zien.

Een grauwe kap, die laag getrokken, zijn voorhoofd gansch bedekte, en schuile-schitteren diep zijn oogen in woeste harigheid, hard-rood tot aan de kassen toe. Zijn dicht-begroeide handen bleek-blank met zonne-vlekken, om eenen leeren beker heen, waarin drie steenen lagen. Zij rolden voor den anderen man, die zag uit ijzer naar de oogen, door spleten voor het gelaat.

Vleugelen op zijn hoofd in bolle kap, uit stukken saam gesmeed, en bloed was op de stijve pennen. Hij droeg een hemd van ringen, dat was heel blank geschuurd; maliën in loover-glanzen, en het spattend licht deed vonken springen als hij het slanke lijf bewoog. Dan ook metaal geluid van schakels in het samen-schrijnen.

Een dagge bij zijn ijzeren hand, die op de tafel lag bij goud in zware stukken, die rond met afgesneden hoeken, en dik de koppen boven op, die geelden oud met weekheid in den schijn.

[p. 69]

In niet-verwonderd zijn de ridder mede-speelde, maar door zijn lage oogen hij niet alleen zijn goud verloor, maar ook een steen van zijn kaproen, die groot was als een duivenei, en schitterde in blauw, als starde een opaal in hooge hemelstreken.

En toen de ridder niets meer had, de anderen lachten luid, en wezen spottend naar de steenen. Daardoor hij was in woed-op-eens. Koud werd zijn hoofd en bleek, de oogen groot en zagen warren, licht ook zijn lijf, waarin het hart scheen stil, en alle kracht was in zijn armen, toen hij naar beide mannen greep.

Zij weken uit, en hadden veel vermaak. Hoog-rood nu zijn gelaat, en beven zijne leden. Hij wist niet wat hij deed, toen hij de dagge greep, en stootte naar den man in rooden-zwart gekleed, maar als op steen was punte-knarsen. Gebroken was de kling, en dreigend naderen zij, de vuisten hoog, met dood-wensch in de oogen.

Maar eensklaps nevel om hen kwam, die dikte meer en meer, en werd een wolk die rolde voort, waarmede zij verdwenen....

De ridder was in eene zaal, waar slankten zuilen op, gefestonneerd met bloemen, naar hooge zoldering, die blauwde weg in donker, en als de hemel was in helderen winternacht door gloed van gouden starren, die kwijnden weg en kwamen uit als door een neveling.

Rondom tapijten hingen, waarop hij vrome spreuken las, die tusschen boomen aangebracht met gele vruchten in het groen van stijve harte-blaâren.

Daar-onder edelvrouwen, die spitse huiven droegen, waarvan een sluier viel langs het ingesloten kleed, dat kleurde op in vakken, en toonde borsten hoog, die rond als ballen waren.

Zij hadden valken op de hand, die zaten stil gekapt - of, zagen met een lach-in-droom op hare dunne vingers neêr, die hielden eene bloem van roze-bleeke kleuren.

En achter haar, klein liepen knapen in het groen, de voeten in bruin leder, met veder op de muts en horen aan den mond of om het lijf gehangen.

[p. 70]

Ook honden sprongen rond, gevlekt als leoparden die strak aan eene lijn, hun roode tongen toonden; een gele leeuw met mak gelaat op lente-bloesems liep, een vos school sluwelijk onder struiken, en hoog een reiger was in vlucht, met achteruitgestrekte pooten....

Blond licht van lente-zon viel op het witte zand, dat kunstig lag in vormen neêr van bladeren aan takken. Van verre kwam een koel geruisch alsof fonteinen sprongen, een zoele wind deed alles deinen, en bracht een lente-lucht als geurden bloemen in een tuin.

Er was een zacht geluid als zong een vogel ver.

Een zoet verlangen in hem kwam, dat deed zijn hart van wellust beven - de wellust van een vromen knaap - en als in nevelen een vrouw-in-nevel voor hem stond.

De ijlheid van haar zijn de vormen deden raden; in marmerschemering het lijf door luchtelijk hulsel heen, zoo fijn als weefden spinnen draden, die tot een kleed vereend. Droomwelven blank in staande ronding de jonge borsten zacht, als donsde vleesch tot sneeuw. Rein-buigen de ongerepte buik, die zoet mysterie was, en waar-om glans van steenen in een gordel, die van de lenden viel tot voor de beenen neêr.

Met stillen lach, die zedig was, en neergeslagen oogen zij voor den ridder kwam; als schaamte in het gebogen hoofd en berusting in haar staan, de handen voor het lijf gevouwen, als een slavin geboeid.

Zij sloeg de oogen op, blauw-grijs en groot in het smalen-vol gelaat, die weene-lachten van ontroering; de ridder had op eens een nooit gekend geluk, waardoor hij licht zag goud-opvlammen, en voelde zich geheven met haar in hooge vreugd, zooals alleen een droom kan brengen, een vreugde in het hart en van de oogen slechts.....

Zij onder oude, hooge boomen, waarover wolken dreven zacht, die vol en blank als zeilen voor den wind.

In lente-vreugde vogels zongen luid, die in het groen verscholen; soms vederbont door blaâren heen en staarten kleurden neêr van wiegelende takken. - Ook zachte schreden op het mos, waar slanke reeën stil bewogen, en strekten

[p. 71]

koppen in verbazing met schrik in het vochtig-donker oog en in het trillen van de ooren. Maar eensklaps zon, die blond-in-goud als harpstralen door de kruinen; op donkere stammen beefde licht in gulden vlekken neêr, en danste in het groen, waar vlamde bruin het nog-winterdor, en fleurden zachte tinten op van pas ontloken bloemen.

(Wordt vervolgd).