Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 284]

Uit ‘De nieuwe tuin’
door Albert Verwey

Het Duindal.

In 't duindal waar de paden samenkomen
Vind ik mijn eigen frissche lentebloemen.
Zoo lang hoorde ik door vreemden vreemde roemen
Die mij zoo schoon niet waren voorgekomen.
Nu komt de bij weer om die bloemen zoemen.
Achter de stilte wordt de zee vernomen.
Het helmgras wuift waar zilte geuren stroomen
Over den wal waar 't opene op komt doemen.
De wijde zee ligt voor mij, maar verborgen
Geniet ik 't uitzicht: zulk een dal ligt hooger
Dan torens die uit lage landen rijzen:
Ik hoor de vogels drijvende in den morgen;
Ik merk de zon, van ieder ding bëooger;
En zie een groot fregat zijn zeilen hijschen.

[p. 285]

II.

 

Nu, zing, mijn mond!

 

Laat nu uw klanken stroomen

 

De duintop rond -

 

De Tijden zijn herkomen; -

 

En wie eertijds mijn liedren heeft vernomen

 

Hoor' andre op d' ouden grond.

 

 

 

De stad lag stom in roode' en vuurgen avond:

 

Haar horizon

 

Was andre en bleeker horizonnen lavend

 

Met licht, of dag begon.

 

En alle vogels, alle wandlaars,

 

De dichters mild, de scherpe handlaars,

 

Togen naar ginds die lichtebron.

 

't Was als een brand van kroon op kronen -

 

Zijn 't koningen al wie daar wonen

 

Of beedlaars met een koningskroon?

 

Want allen zoeken, allen jagen,

 

En voor de wielen van die wagen

 

Stort elk in drek en eerbetoon.

 

 

 

Eén Koning! Op zijn wagen rijzend,

 

Met stem en kreet zijn paarden prijzend,

 

Heeft hij de gouden kroon op 't hoofd.

 

Zijn mantel met de slanke vouwen

 

Wordt door die hand maar opgehou'en

 

Die rossen teuglend hoofden klooft.

 

O zie ze vallen

 

De duizendtallen

[p. 286]

 

Voor hem die zoetlijk lacht en looft: -

 

Zijn oogen-blauw ziet wonder-donker -

 

Zijn gouden baard is één geflonker -

 

Dit 's Hij die reikt en rooft! -

 

 

 

O Droom! - o Volk, lag 't in uw harten

 

Den Held te verheffen die niet bestond?

 

De Reiker en Roover is uit ùw smarten

 

Geworden en geeft wat hij in u vond.

 

Gij gaaft Hem de Hartstochten en het Beheeren,

 

De Schoonheid die u verbijsteren zou,

 

Den Lust naar Leed, het Begeeren

 

Van Liefde, en voor anderer liefde die Koû.

 

Gij gaaft over u zelven Hem

 

De Zege: Verwinnaar is Hij:

 

Voor u de snik in uw stem,

 

Het bloed uit uw zij.

 

En gij klaagt dat een God is gekomen

 

Waar geen om zond -

 

Ik zeg u: zelfs Christus is enkel vernomen

 

Uit liefde tot kruis en wond. -

Over de aarde, door de tijden,
Zwierf ik waar de donkre zijden
Van den berg van 't Heden zijn:
Waar de verre lichten vlogen,
Waar de wolken-schauwen togen,
Zocht ik naar een levens-schijn.

[p. 287]

 

Oude markten, oude steden,

 

Vond ik door een volk betreden,

 

Wandlend, handlend zooals wij:

 

Ieders leven was zijn eene,

 

Samen in het algemeene

 

Leefden en verdwenen zij.

 

 

 

Maar ùw leven, zag 'k hen vragen,

 

Zal naar welken stroom toe jagen,

 

Vreemdling, die hier eenzaam staat?

 

Wat Gemeenschap zal u zuivren

 

Als uw starende oogen huivren

 

Voor het licht dat ondergaat?

 

 

 

't Vreemde leven te beminnen,

 

Zaamlen met verstand en zinnen,

 

Is geen leven sterk en waar:

 

De gedachte kan niet baten

 

Waar de hand de daad blijft haten

 

Die uw leven openbaar':

 

 

 

Over de aarde, door de tijden

 

Gaan de daden en bij zijden

 

Valt geen schakel: elke sluit

 

Om zijn voorman en zijn volger -

 

Haastger niet en niet verbolger

 

Sluit hun reeks den daadlooze uit.

[p. 288]

IV.

 

In 't duindal waar de kronkelpaden kruisen

 

En 't avondlicht het spichte helm bevliegt,

 

Is 't ruischen dat het luistrend oor bedriegt

 

Waaronder scherp de harde schelpen druischen.

 

Het wolge wild verlaat gerust zijn kluizen:

 

Geen jager vreest het die dien vreê beliegt;

 

Knaapjes op klompen op wier schouders wiegt

 

De mand met ruig gaan 't dal door naar hun huizen.

 

De zee ligt stil: de visschersvloot aan 't rijden

 

Voor anker heeft gespreid het leedge want.

 

Vrouwen en kindren gaan langs 't plasrijk zand

 

Pratend en dansend 't visschersvolk bijzijden.

 

De rust van morgen zal het week-werk wijden.

 

De zee spoelt stil om 't uitgestorven strand.