Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 456]

Uit ‘Dichterlijke toespraken’
door Albert Verwey.

Aan Johs. Addens en zijn Gezin.

Tak voor mijn venster daar de klokge bloemen
Benglen in 't groen; en wijngaard die de vuurge
Bladen voelt slaan door 't najaar, de ongeduurge
Gast in uw nu verlaten tuin, waar 't roemen
Van zon en lach die druiven-galerij
Verheugde als wie hier wonen blij daar traden -
U groet ik: herfstge vrienden, denkt aan mij
Die nu wêer ga, met meer dan herfst beladen.

Grijze die van uw herfst de grijze haren;
Vrouw die met schaars een zilvren haar in 't zwart
Herfst-rijpheid draagt in blozen en gebaren,
Herfst-zoetheid voelt in 't wijs en vriendlijk hart;
Vaarwel: mij hebt gij in een uur gesproken
Dat al mijn smart, verborgen, uitgebroken,
En 'k stil maar snikkend mij een jeugd herbad,
Die 'k o zoo lief, zoo nôo verloren had.

[p. 457]

 

Niet nu, voor jaren, stierf die schóonre jeugd

 

Dan in mijn land éen mensch met mij beleefde,

 

En d'armoe die mijn nood was bleek mijn deugd

 

Zoolang ik vroom naar nieuwe schoonheid streefde.

 

Smart was het niet, om schoonheidloos, vol hoop,

 

Dàn nacht, dàn gloor van schoonheid te zien dagen,

 

Maar smart de vreugd, na zulk een loop, te dragen

 

Van vreemde schoonheid d'ongedroomden doop.

 

 

 

Geen herfstschoon nog, ik weet wel, maar een zomer

 

Ontbloeit me en ik gelukge ik schrijd hem voor.

 

Ik groet hem: ben ik niet de nieuwe komer

 

Die hem behoor zooals hij mij behoor'?

 

Maar zomer ook vond geen of zei zich tevens

 

Dat nù zijn lente voor altijd verlook.

 

En de seizoenen tellende mijns levens

 

Zie in éen doode ik andrer sterven ook.

 

 

 

Vriendlijke herfst, en jonkheid die zoo blijde

 

Bloeit, en zoo saam niet meer zoo heel veel jaren,

 

Tusschen u bei heb ik nu klaar ervaren

 

Wat herfst ik wensch, wat voorjaar ik benijde.

 

Nu ga ik heen, nu ben 'k een man gelijk

 

Die lang gehuiverd heeft een nieuwgekochten

 

Tuin te gaan zien, dat niet zijn oogen zochten

 

Paden van d'oude in hem zoo vreemde wijk;

 

 

 

Maar die nù gaat en welberäen den sleutel

 

In 't slot steekt, zeker dat hij zonder pijn

 

Een wandlaar in een nieuwe dreef zal zijn,

 

En vriendlijk iedre bloem en groenen scheutel

[p. 458]

 

Zal groeien zien en heer in vreemden hof

 

Die levenswondren zorgen zal en smaken,

 

En, goed tuinier, niet zonder lustgen lof

 

Rozen zal bloeien zien aan vreemde staken.

 

 

 

Nu ga ik heen: ik heb in u gezien

 

Dat wie maar liefheeft, met een zielsgewente

 

Zomer en herfst zoekt, evenals haar lente

 

Het kind dat droomt dat nimmer lenten vliên.

 

Vaarwel; en als ik weerkom, zij 't in andre

 

Omperking, want geen ding dat niet verandre,

 

Zie dan of ik getroost mijn zomer leef

 

En van zijn vruchten u iets wedergeef.