Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 279]

Gedichten in proza
door F. Roosdorp.

Dood.

Stil en zwijgend werden ze de kamer ingeleid, naar 't kistje van 't doode zusje henen. Mat en treurend liep de moeder zachtjes met hen mede, maar keerde toen weer weenend naar de deur.

De beide kindren, ernstig en zwijgend, stonden naar 't wit en roereloos gelaat te zien. De hoofden kwamen juist nog boven 't kistje kijken, dat op hooge schragen stond. 't Was in de kamer schemerig en dompig stil. Alleen de zachte snikken van de moeder, die in de naaste kamer was gegaan, soms even hoorbaar.

Beneden had zij eerst den kinderen uitgelegd hoe zusje nu zou zijn. Ze zou nooit meer haar oogen open doen en nooit meer opstaan of iets zeggen. Ze bleef maar altijd, àltijd zwijgend leggen, zonder dat ze 't wist. Want zèlf was ze in den hemel en leefde daar bij Onzen-Lieven-Heer. Later zouden ze haar allemaal terugzien, als een engeltje, met gouden vleugels.

Met die verklaring in de hoofden waren ze naar 't kistje heengevoerd en bleven zwijgend staan en overdenken.

Maar de kleinste van vijf jaar kon toch maar niet begrijpen, dat de doode hier en óók in den hemel was. Onnoozel en verwonderd keek hij naar zijn oudere zusje, dat ernstig en peinzend naast hem was.

[p. 280]

Eerst fluisterend en schuchter, langzaam luider-op begonnen ze te spreken:

‘Zeg, zou Mina heusch in de hemel zijn en zou ze ons nou zien?’

‘Ja, ze is nou een engeltje en ze vliegt in de lucht heen en weer en Onze-Lieve-Heer die is d'r vader.’

‘Zit die 'r bij? En is ze niet bang voor Onze-Lieve-Heer?’

‘Wel nee, dat is 'n heele, goeie man van honderdduizend jaar, die zit de heele dag op een groote, gouwe stoel na de engeltjes te kijke. En die moge op z'n schoot komme en dan vraagt ie waar ze graag mee wille spele.’

‘En ziet ze grootvader en grootmoeder nou óók in de hemel?’

‘Ja, dat zijn allemaal engele. As ze geen kwaad doen, dan worde alle mensche 't.’

‘Maar zou ze niks hoore, as me hard an d'r oore vrage of ze met ons meegaat?’

‘Nee hoor! ze is heelemaal doof en stom, as je met je groote trompet an d'r oore blaast, dan hoort ze d'r nòg niks van.’

‘Hoe zou dat komme?’

‘Nou, ze is ommers in de hemel.’

‘En ik zie d'r hier ook!’

‘O, dat is t'r vel en d'r lijf, zie je, maar d'r ziel is weg. Die is na bove gevloge toen ze dood ging, honderdduizend meter door de wolleke. Toen kwam ie bij Onze-Lieve-Heer en die hêt er een engeltje van getooverd, want ze is altijd zoet geweest.

Wat is dat, je ziel?’

‘Die ken je niet zien, maar hij zit in je lijf, en as je dood bent vliegt ie na bove.’

‘Zou ze nou honger krijge? As we d'r nou ês een groot roggebrood meegeve, zou ze 't dan niet opete as ze begrave is? En as we een glaasie wijn in d'r mond giete, dan wordt ze toch weer levendig? Nou, ik vraag strak an moe of ze 't doet!’

‘Och kind, daar hêt ze niks an. Ze krijgt alles veel lekkerder. Ze eet nou van gouwe borde en schale. Dat

[p. 281]

hoeve ze niet eens te koke, dat staat allemaal in de hemel klaar. As je wat hebbe wil, dan is 't 'r meteen, Onze-Lieve Heer kan googele, zie je?’

‘En wat mot ze nou doen?’

‘O, niks. Ze vliege en ze spele maar met mekaar, de engeltjes. En 't is altijd licht, ze krijge nooit slaap in de hemel.’

‘Maar kanne ze dan niet wegvliege, na hun moe toe?’

‘Ja, dan motte ze duizend jare reize, zoo hoog zitte ze. En as Onze-Lieve-Heer 't ziet dan krijge ze straf!’

‘Wat doet ie dan as ze stout benne?’

‘O, dan komt de duvel in de hemel om ze bang te make’.

‘Ik wou dat ik in de hemel was, lekker hè, as je zoet bent?’

‘Ja, maar dan mot je eerst doodgaan en dat wil ik niet.’

Uitgeweend kwam de moeder weder binnen om ze zachtjes weg te voeren. Nog even zagen ze 't wit en stil gezicht dat strak te slapen lag en gingen toen onhoorbaar mee.

En 't kleinste kind ging voor een venster staan en zoekend naar den blauwen hemel zien.

Koket.

Kleine Lien stond voor den spiegel, op een hooge, groote stoel. Van haar hoofdje tot heur voeten, wilde zij zich daar eens zien.

En ze draaide op de schoentjes, keerde 't lijfje om en om, kreeg een blosje van voldoening en van ingehouden pret.

Eerst begon ze met de haren, die vloeiden fijn als zijig goud, om 't lief, ovaal gezichtje, langs de schouders, naar 't rugje. Eromhenen was 't haarlint, blauw satijn om 't klare blond, met 't teere, fijne strikje, als een vlinder op 't hoofd.

[p. 282]

En daarna 't frisch gezichtje, dat koket en in zijn schik, fijntjes blozend uit de haarvacht, lonkjes aan zichzelve gaf.

Dan de rose zomerjurk, met een breed blauwen ceintuur, die glad om 't smalle middel, losviel in een groote strik.

En de witte, wijde mouwtjes, boven poffend, van ondren strak, waaruit blank en poezel 't mollig dikke armpje stak.

Dan zag ze de zwarte kousjes, met d'elastieken glanzend blank. En ze lichtte 't jurkje hooger, om goed te zien hoe mooi dat stond.

Daaronder klein, zijden schoentjes, hoog gehakt en fijngepunt, waar ze 't lijfje op stond te wenden, fijn en nuffig rond en rond.

En nu zag ze en wist ze alles wat haar mooi en aardig stond.

Al de kreukjes of de plooitjes die niet zaten naar haar zin, werden met de vlugge vingers zóo verschikt als 't háar beviel.

Toen dat klaar was bleef ze stilstaan, fier rechtop en roerloos stil, om van 't voetje tot de haarstrik zich nu héélemaal te zien.

En ze vond dat ze heel mooi was en kreeg grillen van plezier. Ze wou zien in welke houding ze zich-zelf 't grappigst vond.

Eerst een ernstig, norsch gezichtje, met deftige onderkin. 't Lijfje strak, 't voorhoofd plechtig, stond ze op 't plat der stoel.

Toen plotseling een jong koketje. De lipjes dicht, fijn als een kusje. En de oogen wat gesloten tuurden vinnig door de haartjes heen. Met de schouders nuffig draaiend, tripte ze met spitse pasjes, op de schoentjes heen en weer.

Dan een dikke, zware dame, de wangen bol, de buik vooruit. Paffend, blazend, breed met d' armen zwaaiend, wou ze met lompe stappen loopen gaan.

En ze klater-lachte om zich-zelf toen ze in den spiegel keek.

Met een blij en frisch gezichtje zag ze nu nu zichzelf eens aan. En ze keek zich in de oogen, als violen donker-zacht. En ze zag de gave wangen, waarin 't fijn, rood mondje lag.

[p. 283]

En 't kleine, spitse neusje, waar een schijn van 't lachje was. Dan 't kreukloos, blanke voorhoofd, vast in de harenpracht omvat.

En ze knikte tegen 't kopje dat ze in den spiegel zag.

Met een hupsch en vroolijk sprongetje was ze van den stoel toen af en met nuffig-vlugge stapjes, vol van juichend stille pret, liep ze weg om gauw te hooren, hoe prachtig, lief en mooi ze was.