Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 66]

Limburg aan de Lahn
door Albert Verwey.

Waar rank en wijnloof rots en burcht begroenen,

En kalm en breed uw gele Rijnstroom reist,

Zag ik op berg, in spoorbaandal, den koenen

Nabouw van burcht en torens die daar rijst.

Niet naar een schoonheid als wij thans haar voelen,

Niet meê in 't landschap als 't ons thans verschijnt,

Maar met verwaand, nabootserig bedoelen

Heeft, dacht ik, hier de mensch 't oud schoon verkleind.

En zonder vreugd om 't leven spoorde ik verder;

De mensch, zei 'k tot mijzelf, doet anders niet

Dan zijn klein zelf in beeld brengen als werd er

Eeuwig wie 't Leven voor zijn Zelf verried.

Toen kwam ik avonds waar de Lahn door velden

Van puinen splijtend 't water landwaarts zond,

De bogen door der brug die steen-stil helden

Op al dien storm dien ze eeuwen door doorstond.

En daar ik schreed en naast mij die ik minde,

Twee menschen wij wier elk in éénen tijd

[p. 67]

 

Van leven 't leven eeuwig vond, en vinde,

 

Door liefde die elk uur vereeuwigheidt,

 

 

 

Toen zag ik - en de zon die juist gezonken

 

Van achter 't veld een laatsten schijn opscheen,

 

Hing 't laatst en 't liefst dáar en onze oogen blonken

 

(Wij hand in hand verheerlijkt gaand) erheen -

 

 

 

Naast brug van steen, maar hoog van steen daarboven,

 

Zagen we een kerk, gothiek, uit duitsche streek,

 

Maar die met brug, stroom, velden en het hoven

 

Van d'avond één volkomen landschap leek.

 

 

 

Wij liepen stil, wij voelden dat er daden

 

Zijn die geen tijd, geen oord, geen sterven stoort,

 

Die de Natuur doet groeien meê en raden

 

Liet háár geheim waardoor ze altijd bekoort; -

 

 

 

Wij voelden dat een ding kan zijn van tijden,

 

En van éen tijd, maar dat een menschenziel

 

Kan scheppen ook wat eeuwig wil verblijden,

 

Als 't maar met de eeuwge schoonheid samenviel

 

 

 

Hij die dit maken deed, hij die dit maakte -

 

En wijl wij 't voelden traden we aan de deur

 

Waar de een en de andre naar die Schoonheid haakte,

 

Die meer dan vorm en duurbrer is als kleur -

 

 

 

Hij die dit maken deed, hij die dit maakte,

 

Ridder die 't zwaard, bouwheer die 't maatlood hield -

 

(Zie, op de zuilen daar 's kerks deur in haakte

 

Lag elks klein beeld geloovig neergeknield)

 

 

[p. 68]

 

Ridder en bouwheer baden dat hun bouwsel

 

Beeld van de onzichtbre Schoonheid wezen zou,

 

Dàn dat bij zongestraal en starre-flauwsel

 

Het één zou zijn met hemel en landouw.

 

 

 

En met veld, stroom, en lucht is 't éen gebleven,

 

En éen met de Eeuwge die elk mensch vereert -

 

Niet wij, o Leven! baden ze, en het Leven

 

Heeft van hen beiden zich niet afgekeerd.

3 Juli '96.