Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 495]

Avond
door Henriëtte Drabbe.

De sneeuw ligt stil, vaalblauw, wat maagre boomen

Gaan hoog-op, fijn de toppe' als dunne kant;

De huizen staan als grof geschut te loomen

Op d' aarde: dorre reuze' in steen geplant.

Zwaar ligt de lucht, koolzwarte wolken komen

Wild aangegroeid als klompen rook, een rand

Van lage, ineen geklitste struike' en boomen

Striemt dwars een scherpe lijn door 't witte land.

Heel zachtjes hoor ik menschgeluid vervagen,

Als roffels van een trom met rouw bekleed; -

Is dit de nacht die komt? Zoo hoog, zoo breed

Me omringend, mij, onmachtge mij te weren?

Hoe zal ik dan nog al die uren dragen

Dit groot, dit sterk opkruipend doodsbegeeren.