Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 266]

Verzen
door P.C. Boutens.

I.

O God, een lach en een vreugd voor al de dagen
Om niet te staan éen éenig misdeelde
Midden in den rijkdom en de zoete weelde
Van dit vreugdeleven door Uw menschkindren gedragen.

Wel was het roodste bloem van mijn begeeren
Op te dragen tot U hartekelk ongeschonden,
Een vreugdedronk voor Uwen Hoogen Monde,
Die kussen zal mijn mond in laatst verteren.

Maar mijn roepen is geweest tot U zonder verbeiden,
Toen mijn ziel benauwd was van ònontbloeid leed:
Drink, drink den wijn, die trotst van lijden,
Kus, kus mijn lippen smartewreed...

Maar zielevreugd op vreugd zondt Gij door blanke boden:
Vreugde is hoog tot heuvlen van blijdschap gerezen,
Waar morgenzonne is een vroeg genoode,
Late tuin van avondbloei hoog boven dal van nachtevreezen.

[p. 267]

 

Al schoone dingen, die ik heb liefgehad,

 

Staat sterke muren om mijn zielestad,

 

Ligt dammen breed om mijn levenslanden,

 

Rijst om mij heen tot hooge vreugdewanden.

 

 

 

Blank koren zal spruiten uit donkere aarde,

 

Bloemen licht uit schaduwgaarde;

 

Uit nachtehoorn zal vloeien zonneschijn,

 

Uit druiven donker helle wijn.

II.

Leedzacht, gedweeë leven

Van zich wel willen geven,

Maar toch niet kunnen

Zich heel aan anderen gunnen.

Samenleven al de dagen

Menschharten als menschen in stille wijk,

Kennen elkander: niets te vragen,

Niets te juichen, niets te klagen -

Iedere woning eigen rijk.

Wel vèrweg bewustzijn,

Stem, die weent, hoe goed zou zijn

Soms door lippen blij gekust zijn,

Soms door armen stil gesust zijn

Bij fel schroeien van vreugd en pijn.

Dragen zijn hart als volle schalen

In witte handen brandend karmijn -

Niemand te weten om samen

Dronken te worden van hartewijn.

[p. 268]

 

Dragen door al menscheborsten henen

 

Moede hoofd fier en hoog -

 

Weten geen borst om uit te weenen

 

Oogen droog....

 

 

 

Leedzacht, gedweeë leven

 

Van zich wel willen geven,

 

Maar toch niet kunnen

 

Zich heel aan anderen gunnen.

III.

Stille, zalige gezeten-zijn
Van ons tweeë zoo heel alleenig;
Effenblanke vergeten-zijn
Van droefenis menig.

Over onze blinde zwijgehoofden strekt ranke
Levensboom;
Langs ons voeten glijdt te spranken
Levensstroom.

Verre stemmen als zeeëgeluiden
Gaat de wereld om, -
Wij, zoo éenig, zoo niet te verleiden,
Zitten, vreugdestom.

Zonder juichen, zonder klagen,
Werelddood:
Al de rijpe, blonde dagen
Vallen, gouden appelen, in ons schoot.