Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 490]

Uit het dagboek van Titus.
door T.J. de Boer.

1 Jan.

Toen Lombroso de hand uitstak naar het genie, ging er een rilling door de kleinen en grooten, die zaten op hunne stoelen en lagen in hunne bedden.

De influenza was machtig en velen waren zwak.

Er is herleving gekomen. En wat ziet men nu?

Zooals de hooge den valt voor den storm en het riet blijft staan;

zooals de man die den eik velt, afgemat ineenzinkt, terwijl het bleekneuzige kind honend om hem heen danst;

zooals een koorts den sterke doodt, terwijl de zwakke vrouw jaren lijdt;

zoo ziet men een genie ondergaan, op het oogenblik, dat al zijn scheppende kracht zich concentreert tot goddelijk doen: een spot der kranken en een hoofdschudden voor de verstandigen.

Ik ken iemand, die na 't lezen van Lombroso meende, een genie te zijn, omdat hij...

Maar de arme had te weinig verstand, om ooit krankzinnig te worden.

6 Febr.

Dezen morgen ging ik door het geboomte. Stil over stilgevallen sneeuw, nog onbesmet vóor me uit. Achter boomstammen in 't rond de purperen nevel, ons scheidend van wat daarbuiten lag. Boven ons het fijnste bogende blauw. En over onze hoofden heengolvend de schittering uit het oosten...

[p. 491]

Dat alles was maar éen blik. Doch lang, heel, heel lang hing mijn oog aan dat oneindig dooreenwarrelende opstreven van takken en twijgen, zuiver zich afteekenend tegen de fijne lucht, in duizendvoudige straling..

Hoe verrukkelijk!

En dat zeide tot mij, toen ik er door was: zóo rijk vertakt moet het leven eener ziel zijn. Gelukkig, als ze ook zulk een morgen heeft!

* _* *

Heden avond zit ik voor mijn houtkachel. Het geurt en knettert om me zoo mooi. En ik lees deze woorden: ‘ons zenuwstelsel is geen netwerk, maar een in elkaar grijpende warreling van ontelbare, onuitsprekelijk fijne vertakkingen der zenuwcellen.’

Dat is het!

Men heeft ons geleerd, het zenuwsysteem voor te stellen, als een net van telegraafdraden, door heel het lichaam verspreid

Arme kunst! povere wetenschap!

We hebben in ons een ontzaglijk natuurwoud, duizelingwekkend fijn en rijk van vertakking.

De priesters der wetenschap hebben nauwelijks den eersten voet gezet op het heilig gebied.

Het schemert nog.

20 Febr.

Met zijn profetenstem, half-in-den-droom, maar trillend van leven, heeft Ibsen ons gewekt;

toen zijn de Russen gekomen en hebben ons geholpen bij 't analyseeren onzer droomen;

en nu hebben we behoefte aan licht en warmte:

wij groeten de Zon en ademen Zuidewind.