Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 398]

Gezang
door Albert Verwey.

De zon, de hemel, de blauwe zee

Doen mij begeeren,

Een zang, zon, hemel en blauwe zee

Gelijk, luid te psalmeeren.

Mijn lijf lijdt pijn, mijn spieren zijn

Verstijfd: alleen zulk zingen

Kan 't bloed in mijn, als gistge wijn,

Weer tot het brein doen springen.

Mij hebben al de dingen pal

Doen staan of bloô bewegen,

Totdat bloedschal, spier-slag en -val

Gezegen en gezwegen.

Want elk ding moest ik zien en zijn

Er zoet zorgvuldig tegen;

En werd ik klein, 'k werd groot in 't klein,

Zooals de menschen plegen.

[p. 399]

 

En doodstil als een ding werd ik,

 

Mijn hart bewoog geen oogenblik

 

Harder als andre harten:

 

Maar nu - mijn lijf lijdt pijn er van;

 

'k Schop 't klein geluk, en als een man

 

Lijd 'k liever, als 't niet anders kan,

 

Een leven, groot van smarten.

 

 

 

En zoo, zon, hemel en blauwe zee,

 

Psalmeer ik mijn begeeren.

 

Ik trek tot u, gij, trek mij meê,

 

Gij zult mij leven leeren.

 

De menschen hebben me alle dag

 

Geplaagd, verlaagd - 'k zeg hún goêdag,

 

Die zich van ù afkeeren.

1894.