Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 201]

Sonnetten
door Henriëtte Drabbe.

Westerbouwing.

Als stille vrede ligt het land gespreid,

In avonddonker als een schapevacht,

Of donzig goed dat voor de ramen leit

Van mooie, groote winkels: zomerdracht.

De lucht is hoog en door de wolken rijdt

Op witte paarden luister van den nacht,

Of kalme grootheid over sparren wijd;

En over d'aarde is niet één die lacht.

Heel ver staan zwarte dennen, met contours

Getrokken door een onervaren hand,

Als ijz'ren spoken uit een reuzenland,

In hardrood zonnebloed, een ijskoud floers

Van koele wreedheid om de starre leên: -

Ik kan niet meer: nu sterf ik, heel alleen.

[p. 202]

 

Ik geef niet van mijn mooie impressie veel,

 

Dat teêre ding: - ik kàn niet, die zal breken

 

Of anders worden, sterven haast geheel

 

Door harde woorden, die mijn mond gaat spreken.

 

 

 

Dit maakt mij droef, omdat het liefste deel

 

Mijns levens ligt in dit, en me is gebleken

 

Dat 'k nog geen dichter ben, wèl dingen veel

 

Reeds zie en voel, maar niet kan spreken.

 

 

 

Zooals wel kindren mooie zeepbel maken

 

Met vele kleuren, ragfijn weefsel; grooter

 

Voller, teerder wordt het ding: nu raken

 

 

 

De zachte kleure' aan 't dansen: boomen

 

Wolken, huizen zwemme' in 't zonlicht. Stoot er

 

Niet aan, laat stil ze zwellen, drijven, droomen.

[p. 203]

 

Te midden van veel levens staat mijn leven:

 

Boom in dicht woud, als daarin waait wat wind,

 

Of regen valt, gaan alle blaadjes beven

 

En brengen op elkaar beweging, zooals kind

 

 

 

Soldaatjesrijen opzet, dan gaat geven

 

Een duwtje aan de eerste: alles valt; - begint

 

Nu zóo mijn groot, lang leven? kan geen streven

 

Naar vrijheid baten? ben ik zoo verblind,

 

 

 

Zoo vast gevlochten in dit aller-zijn,

 

Waarin 'k niet weet wat zelf ik heb gedaan

 

Of anderen? - Waar is mijn woord, mijn daad?

 

 

 

Heeft alles wat ik wilde en deed maar schijn

 

Van waarheid? is mijn heel, mijn trotsch bestaan

 

Een willoos ding dat naast vele andre staat?

[p. 204]

Aan mijn dichters.

Toen trad ik spraak'loos in mijn kleine ziel,

En zag de fijne, witte wanden beven

En zwellen, hooger, wijder, bree'er; toen viel

Al 't oude in schroom'lijke armoê uit mijn leven;

'k Stond midde' in hooge kathedraal en kniel-

de, àl vrome aandacht, als een kind; zacht weven

Hoorde ik het ragfijn kleurdraad van mijn ziel,

Tot ramen, wanden, welven opgedreven.

O lieve dichters, heel mijn heerlijk zijn,

Mijn lief'lijk leven hebt ge me openbaard,

Gelouterd, en ontdaan van elken schijn:

Zooals sneeuwzacht een zwaan door vijver vaart,

Van schoonheid onbewust, dan plots ontwaart

Zijn eigen beeltnis, fulpen zacht satijn.