De Tsjerne. Jaargang 23

[p. 338]

Sjoerd Spanninga / Gedichten

Nimmenslan

De computer
moat nou sa njonkelytsen
wol grôtsêd wêze
fan de gegevens
dêr't wy him mei fuorre ha -
geast en lichem
sitte ús fol smetstoffen
geile steden
sjogge deade fierten yn
pûdeagjend
hinget krûtdamp om 'e moanne
stienswolmen
slepe as soldatehelmen
har bistean noch fuort
hja toarkje traech
oer it formoarde fjild
de wrede groeden
dy't de wraeksucht efterliet -
soms soe men 't leafst
mar hinnegean
en sykje wer de dronken waensin
fan de dream
of 't simpele geniet
dat achteleaze wolken
ús ta byltenis
en klankboerd jowe:
dan weidet dy de stilte
lâns de bergen
fluitspyljende nomaden
hoedzje dêr de skiep

[p. 339]

 

op âlde iensumheden

 

ek klauwe reade oksen

 

harren staech omheech

 

en wylde geitepaden

 

liede tusken rotsen

 

del oant wol de ljochtstriel

 

fan in wjittering

 

ús griisbistoude tinzen wasket

 

en de goede geur

 

dy't streamt út it strewel

 

aenst al it sike weinimt

 

fan de mins.

[p. 340]

Notysjes fan in buleblazer

Der wurdt heel hwat ôfswindele
tusken de noardpoal en de súdpoal
en sa giet it elke nije generaesje
der binne net folle op ierde
dy't in ljochtsjend spoar neilitte
itsij dan fan slakkeslym
ear't hja ta it oerslyk weromkeare -
terwijl de pretganzen
belust zijn op iedere sensatie
zit de laatste heremiet
misprijzend
naar de vuurbloesems te kijken
die heupwiegend
het einde van de wereld
aankondigen -
o ja? en sûnder spinreach
om 'e holle?
nou in pear fan dizze hilligen
yn 't sjipsop
dat mei hinnebruije
en fljocht der har in flearmûs
út 'e pij
de himel sil der wier net fan forblikke
mar der rinne ek wol oaren
yn de earmerude hûd fan it hielal
har ûnthefting
wurdt de siel in suver skynsel
siket dy gjin eigen lof
en har djipste oandrift
hâldt de waerme bloedslach
en de myldens fan it hert -
wylst falt oan jo en my
dochs neat mear to bidjerren
haw ik soarch
en bliuwe der foar ús

[p. 341]

 

geneuchten by de rûs

 

lûke wy it libben nei ús ta

 

hwant de steatlike San Marco

 

mei fan bûten al it oansjen hawwe

 

fan in fabuleuze karousel

 

by de douwen op it plein

 

faeks komt it sobere gemoed

 

der rykbiladen wer út wei

 

en hokker swerfling

 

yn it flirtgrage Granáda

 

hwer't de moarske eagen

 

fan sultanes en prinsessen

 

noch wol dwale troch de reade stins

 

of dy't in wile toevet

 

by 't heechboarstige forline

 

as de jounen goudstof struije

 

en forhalen omgean

 

yn de weelderige tunen

 

it bloeijend hout fan Málaga

 

winsket net it hearlik erfskip

 

to biwûnd'rjen

 

dat hjir natûr har gunstelingen

 

hat formakke

 

it moaiste sieraed dit gewest:

 

de charme fan de frou somtiden

 

har bliidbiwuste tovermacht

 

en har ynfieren hâlding

 

mei dochs de floeijende biweging

 

fan in dounseresse

 

yn har gong en har gebeart

 

swartsiden waeijerkes

 

de heimelike tael

 

fan harren teisters...

 

sokken sille sels de stjerren

 

oan it praten krije

 

hifkje hja it wêzen fan de dingen

 

op har wearde

[p. 342]

 

mar hwa kin oer dit alles mymrjend

 

it biroaide folk forjitte

 

de singeliere skare

 

earne oan it brânnend wetter

 

de mins dy't gauris wennet

 

yn in siichnêst fan hwat prikken

 

en lykwols tankber bidt

 

dat him it lot de sinnedream

 

en 't blinken fan de sé net rooft?

[p. 343]

Lyts ynsidint

In elk sil him ûntjaen
nei 't oerbyld
dat him ynstimpele is
gjin macht op ierde
dy't soks keare kin
en de libbensgong foroarje
fan de mins
mar 't idel selsbidroch
de tiidgeast
sil jou bern wol sizze
hoe't it heart -
inkeld noch in fingerwant
in deade séstjerre
leit fortrape op 'e klinkerts...