De Tsjerne. Jaargang 23

[p. 245]

[Nummer 6]

Pyt Jan Sikkema / It mâl fel
stripforhael sûnder printsjes, opdroegen oan 'e kréative lêzer (fragmint)

2732. Dêr stie de trol dan foar harren, dêr't hja al safolle binaude en binearjende forhalen fan heard hiene. Hy hie fjouwer earms, mei't er twa brûke moast om syn beide hollen ûnder de earm hâlde to kinnen. Dy hollen wiene opslach bigoun to razen en spuiden de ûnfatsoenlikste âldnoarske teksten dy't harren yn it sin kamen. Underwilens hie Redbad it efkes oan tiid om Bernlef it munster flechtich to biskriuwen, dat dy ek op 'e hichte wie fan 'e foroarings yn 'e sitewaesje.

Botte folle tiid waerd dêr net foar jown, hwant de trol kaem al, driigjend mei syn lege earms swaeijend, op harren oan en dreau harren sa werom yn 'e hoale dêr't se krekt útkommen wiene. Nou siet er yn 'e hoksen foar de hoale en klaude dêr mei syn greate hannen yn om. Sjen koe er it lykwols net al to goed, en sadwaende sette er ien fan syn koppen foar de yngong, dan seach er it better, en hie er boppedat noch ien earm mear frij. Mar oan syn eachweid skeelde dochs noch it ien en oar, hwant ynienen stompte er mei de knibbel sa hurd tsjin syn kop, dat dy de hoale ynrôlle en baltend lizzen bleau, bûten it birik fan syn trije hannen.

[p. 246]

2733. Kjel wiene de mannen efterútsprongen, mar Bernlef hie allinne fornommen dat it razen nou deun by syn earen wie. ‘Hwat is der bard?’ frege er fornuvere. Ut 'e antwurden loek er gau syn konklúzjes. ‘Bisykje dy oare kop hjir ek to krijen, sa gau't it mar kin!’ sei er. De manlju seagen inoar ris fornuvere oan, mar prins Redbad âlle: ‘Nou, hwer wachtsje jim op?’ De kop, dy't him in skoftsje harkjend stilholden hie, bigoun ynienen wer to roppen en to razen. ‘Byn him de bek,’ sei Redbad, ‘hy hoecht it net oer to bringen.’

De mannen wiene nou hoeden by de yngong fan 'e hoale kommen. De trol hie út foarsichtigens de oare holle mar net delset, dat by siet op 'e dolle rús mar hwat to klauwen. Doe krige Thiadgrim de snoade ynfal om him ûnder de earm to kideljen, en ja, dêr liet er de kop rûgelje. Mei in stik tou hellen hja him nei de hoale ta, mar de kop koe noch sjen hwer't de hannen wiene, dat de trol wist noch hwer't er gripe moast. Lykwols griep er krekt to let en doe wiene de beide koppen der yn en de trol der út.

[p. 247]

2734. Dat wie my in spul dêr, heite. De twadde kop lei noch to razen nei de hannen hwer't se gripe moasten, mar op 'e romp sieten gjin earen, dat dat joech de trol neat. Dêrnei bisochten de beide koppen it tillepatysk, mar hja wiene to fier de hoale yn helle, dat de earms koene der net by. Op 't lêst joegen de koppen it mar oer en lieten de romp sitten gean. Dat joech noch in bulte kabael, hwant hja koene fansels net sjen hwer't dêr bûten in gaedlik plakje wie om to sitten, dat de trol die him wakkere sear en de koppen flokten wer om it hurdst yn it âldnoarsk.

Al hoe moai 't de Friezen de sitewaesje nou master wiene, de trol hie noch hieltiten it mâl fel oan, en út himsels, like it, soe er dat noch net útdwaen. Likemin koene de Friezen it him útlûke, hwant de koppen wiene wach en hiene blykber ôfpraet om bar to sliepen. De iene kop lei dan ek mei stúdzje to harkjen, doe't Bernlef syn harpe krige en in pear moaije meldijen hearre liet. Sa súntsjeswei waerd de muzyk stadiger en leafliker, en fangefolgen waerd de kop hieltyd slieperiger, oant op 't lêst de harpe in steréofoanyske bigelieding hie fan twa snoarkjende koppen. ‘Ja, nou!’ lústere Bernlef.

[p. 248]

2735. It wie gâns in kerwei om de trol it mâl fel út to krijen, mar by it ljocht fan 'e moanne slagge it knapeftich, oant it lêste stikje: doe waerden de koppen wekker fan dat gehannes oan harren lea en sette de trol it noch efkes yn 'e kant. Mei alle biskikbere mankrêft slagge it allykwol om de lêste mouwe út to krijen en doe wie it oer.

Nou wie er wer de gesellige trol, dy't er foartiid ek west hie, de koppen kamen noflik by it fjûr to sitten, krigen stikken fleis yn 'e mûle treaun en leveren ek har bydrage oan 'e algemiene fleurichheit troch twastimmich it fraeije liet fan 'e man, dy't om bier útgie en syn frou allinne thús liet, to sjongen.

Tsjin 'e moarntiid waerden se wer nei harren romp tabrocht, en hold de komplete trol de wacht oer ús Friezen, dy't as ien greate snoarkjende bulte yn 'e hoale leine. En it mâl fel siet wer stevich opsletten yn 'e kiste fan Redbad.

Mar de oare deis - ûntdieken de Friezen - wiene der noch trollen, noch kisten, noch Redbads yn 'e kontreijen to finen, en dêr waerd werris biwiisd dat it âldfrysk likegoed moaije flokken kin as it âldnoarsk.