De Tsjerne. Jaargang 23

[p. 35]

Tr. Riemersma / De Hoeder

Men kin se der oars út oan 'e boadskiptas, mar dizze hie in houn. In greate hoeder dêr't noch frijhwat wolvebloed yn siet.

Hja dangele foar it stasion hinne en wer. Reizgers út Harns, Grins, Snits of Swol, der is grif ien hastigen by dy't de hoeke om snuorret, de kontrôle troch, de beurs wer yn 'e bûs moffeljend - bliksem, dy houn: in fel gejank as er him op ien fan 'e fjouwer poaten trapet en oer de manske bealich stroffelet. De hoed slacht him omtrint oer de eagen. Hy sil him fêstdrukke, mar nimt him ôf en keart him om.

Myn ûntskuldigingen, mefrou.’

‘Sa hastich?’

‘Eh... och...’ Hy glimket houterich.

Sij glimket better, folle better, it is har fak. Har eagen glide oer syn gesicht nei ûnderen en bliuwe stykjen dêr't syn hân om 'e aktetas knypt. Dan sjocht se him wer oan, freegjend.

‘Och né, sa hastich bin 'k nou ek wer net.’

‘Nou dan.’ Hja laket en it puntsje fan 'e tonge glydt even oer de fochtige lippen.

It measte reizgjende folk is harren foarbygien. Hy kin nei dit healwize petear net samar fuortstappe. Hy bisiket de houn oan to heljen.

‘Moat er in muntsje ha?’

De hoeder gromt.

‘Ik ha 't foargoed bidoarn, leau 'k.’

‘Net foargoed. Hy went aenst wol oan jo.’

Aenst? Hja laket oer syn bitizing hinne. As Charlotte laket, djip út har kiel wei, heart men it bêd kreakjen. Hèàrt er it net, of moannet it gewisse to fûl?

‘Ik kin de trein mist ha,’ tinkt er lûdop.

‘Dêrom,’ seit hja.

Hja stapt fuort en by nimt har earm. Se geane de Skrâns troch nei de nijbou. De houn sjocht wolvich.

Twa, trije strjitten rinne se troch. Menear en mefrou kuijerje mei de houn.

‘Ik mis wolris faker de trein.’

‘Dogeneat!’ Se dúst him oan.

‘Né,’ seit er. ‘Dan ècht.’

[p. 36]

‘Dit is de earste kear?’

‘Ja.’

‘Forloofd of troud?’

‘Forloofd.’

‘Ach. En krijt Charlotte nou hwat hàr takaem?’

‘Né!’

Ha! It mantsje sjit út 'e slof. Syn forloofde moat oan 'e troudei ta kein bliuwe, dy stiet meters boppe de dweil Charlotte. En hysels?

‘Dus jimme binne beide noch maegd, eh... Hoe hytst?’

Dat giet to fier, Charlotte. Aenst rint er mei de lilke kop fuort en dan mist dyn fortsjinst. Hm, dy luzige fiifentweintich fan in reizger yn hwa wit hwat foar troep. Charlotte hat jild as wetter. Charlotte jowt oerspande sakelju har potinsje werom en laket âlde keardeltsjes in bifrediging. Dat smyt wol op. Dizze reizger is in tuskenbeurtsje. Samar út nocht, nocht oan ûnnocht, nocht om to narjen.

‘Eh... Peter.’

‘Peter. Foar joun Peter.’

‘Ik hyt Peter,’ seit er dwars.

‘En hwat seit se nou aenst ast in trein letter komst? Of twa treinen?’

‘Né, dat kin net.’

‘Trapet se dêr net yn?’

‘Ik wit it net.’

‘Of hast sa'n langst nei har?’

‘Né.’ Hwat seit er it stoer.

‘Is se net moai?’

‘Jawol. Ja, se is wol moai.’

‘As se neaken is ek?’

‘Dat wit ik net.’

‘Moaije boarsten en moaije billen, dêr sjogge jim altyd nei.’

‘Ik wit it net.’

‘Kom nou! Dou hast wolris ûnder har rokken op sjoen, hé, Peet!’ Se knypt him yn syn ûnderearm. ‘En dou hast ek wolris even field, Peet. As se by dy op 'e knibbel siet, dan hast wolris in kear oer har billen strutsen, oan boppen ta, oer it koele fel tusken nylon en broekje. Wier of net?’

‘Ja.’

‘Sjochst wol? Sa giet it oeral. Ik ken it. Mar it broekje mocht net út?’

‘Dêr giet it net om, der eh...’

[p. 37]

‘Ja?’

‘Ik wol it sels net!’

‘Né?’

‘Ik wol it biwarje oant nei it trouwen.’

‘Dat is in goed ding. Mar Peter, nou giest joun mei my! Komt dat wol klear?’

‘Jo woenen my mei ha!’

‘Ikke? Kom nou!’ Se makke har los en giet foar him oer stean. ‘Dou woest sels mei. Ik ha dy net frege. Ast wolst kinst nou noch weromgean, dan bist mei tsien minuten by dyn forloofde.’ Se laket. ‘Kinst altyd sizze datst de stedsbus mist hast.’

‘Kom,’ seit er.

Se rinne de strjitte healwei yn nei in flatgebou. Yn 'e lift wrot de hoeder him tusken har en syn skonken yn.

‘Hy past goed op dy.’

‘Hy is oergunstich.’

‘Docht er my hwat as ik oan dy kom?’

‘Wiest fan doel om oan my to kommen?’ Se laket om syn reade kop.

‘Hy giet salang yn 'e keuken. Kazan, hjirre!’

‘Doch dy doar ticht.’

‘Né, dan blaft er him útinoar.’

Se hinget har mantel wei en nimt syn oerjas oan. Hy sjocht tomûk op it horloazje, mar it ûntgiet har net.

‘Oer hoefolle minuten moatst wer fuort?’

‘Tweintich sahwat.’

‘Dus...’ Se laket wer, datselde koeren fan strak. Se lûkt har jurk út.

‘Genear dy net.’

Hy bigjint mei syn kolbert. Hy wol de broeksboksen oer de skuon strûpe, mar dat slagget net. Se giet op 'e knibbels foar him lizzen en makket syn fiters los.

Nou stiet er foar har, heal neaken. It slachte stekt omheech tusken de flippen fan 'e oerstrûper troch. Hufter, tinkt se.

‘Hjir, pak oan. Ik wit net oftst de sykte hast, mar ik nim noait risiko's.’ Hy snúft forachtlik oer it kondoom.

Se strûpt har jupon oer de holle. Dêr komt er oan. Forliedlik rint se efterút.

‘Hat dy trut fan in forloofde like moaije boarsten as ik?’ Se smyt him it bh-tsje lyk yn 'e snút.

[p. 38]

‘Hoer!’

‘Hoer ja! Ha-ha. En dou, hoererinder!’

Se skout him in stoel yn 't paed en rint om 'e bysettafel hinne. Dêr komt er oan, de oare kant om, dy felle bok. De forloving kein hâlde, deeglik trouwe, en spuije op har en har soarte. Hoer, hoer, mar likegoed, in slpûertsje mei wol, as nimmen it sjocht.

Hy bliuwt stean, de strik dwars, it hier wyld, de eagen biroun. En tusken de flippen...

‘Dy sleauwe forloofde fan dy, Peter, dat kwyn, kin dy dat ek?’ Se pronket mei har boarsten en skokt har liif hinne en wer.

‘Ik sil dy...’

‘Mar dou kinst my net krije.’

Hy mjit de ôfstân en de obstakels.

‘Moatst har joun fortelle datst by in hoer lein hast, smoarge boargerman! Moatst it dyn bern skielk fortelle, fuillak ast bist!’

Mar dan is er mei ien sprong by har. Syn veilen skrasse oer har skouder. Se falt tsjin de muorre oan. Se slacht hwer't se him reitsje kin, mar by grypt har by de polsen en twingt har nei it bêd.

‘Kazan!’

As hie de houn der op wachte. Hy springt tusken man en frou en gromt inkeld. Charlotte rint efteriút nei de doar, bifielt har bliedend skouder. Peter syn wylde eagen steane bang. Mar de hoeder hat syn niget oan dat wite dinkje ûnder it himd dat nou stadichoan foaroer sakket.

Charlotte sjocht it, se laket heas.

‘Pak him, Kazan!’

De hoeder hapt nei it slachte, skuort it stikken. Skreauwend fjlocht de man oer tafels en stuollen, mar de houn springt better. Hy hapt nei dat bluodrige dinkje, nei de wite billen. Hy twingt de man op 'e groun en set him de tosken djip yn 'e strôt. Charlotte hinget hymjend tsjin 'e doar, de hân noch yn har broekje.

‘Ophâlde, Kazan!’

De houn giet neist de man lizzen. Charlotte fandelet har ûnderguod byinoar en lûkt it oan. Dan sjocht se nei Peter. Hy is dea. Kazan hat him de strôt útbiten. Se wol de houn skoppe, mar se hat him ommers sels oanhise.

‘Ynoarder, Kazan, mar wy moatte it even oars ynklaeije.’

Se nimt de hoarn fan 'e heak en skillet it polysjeburo: ‘Charlotte Keijzer... Ja, it is hjir hielendal yn 'e war. Myn houn hat in klant oan-

[p. 39]

fallen... Né... Ja. Dy kearel sloech en klaude my en skuorde my de klean stikken. Doe rôp ik... Né, wisnet... Ik bin bang fan al... Ja, goed.’ Se leit de hoarn del. Tafels en stuollen binne omkipere en in blomfaes is oan diggels keild. Dat liket der wol op. Mar har klean. Stikkenskuord hat se sein. Dat moat se dan ek dwaen! Oer in minút of fiif binne se hjir! Mar as se by har delsjocht, bigreatet it har. Né, dat kin se ek net dwaen. Dit lingery-setsje is in kado fan menear Bouma dy't it yn Antwerpen foar har kocht hat. Dat kin se him net oandwaen. Dêr kin se in klant mei forlieze!

Se rûtst de klean fan 'e lea en troppet se yn in laed. Dêr efteroan moat wol hwat âld spul lizze dat se fynskuorre kin...

De hoeder tilt de kop op en sjocht forbjustere nei it beuzige frommis. Syn eagen wurde great en hast ûnmerkber riist er op syn grouwe poaten oerein.

Hy hat syn bazin yn bh sjoen of yn broek, mar dit pûrlik neakene frommis hat er gjin kunde oan. Dit is in frjemdenien!

Mei ien sprong sit er boppe op har. Se falt om, skreaut: ‘Kazan!’ Mar de houn steurt him der net oan. Sy hat noch minder forwar as de man. Se slacht, stompt, mar syn geve tosken happe yn har strôt.

In minút of hwat letter wurdt der oan 'e doar kloppe, mar Kazan bliuwt stil sitten tusken de beide liken. As de doar mei gâns gekreak bilies jowt, dan blaft er net iens. Mar as er de trije polysjemannen troch de doar kommen sjocht yn har kreaze unifoarmen, dan giet er ekstra moai sitten, hwant Kazan is in Dútske hoeder.

De polysjes skriuwe alles op en helje der deskundigen by en in dokter. De hoeder? Dy ha se meinommen en daliks deasketten.