De Tsjerne. Jaargang 22

[p. 448]

Sjoerd Spanninga / Fersen

Kwatrinen

It Yntellekt wie wakker oan it wurd en prate prate
ik siet hwat dom to harkjen nei syn hearlik jubilate
mar 'k tocht o godskes moat dit duorje oant myn lêste snik
of krij ik earst miskien de kâns en lear karate.

Wy laitsje langer om de lieding fan it hert
it hat tò faek út djippe wounen blet
in triljend trefpunt yn it al-biwegen
mar tink ik wer oan dy ik wit it noch sa net...

By 't hurde ljocht dat út de romte falt
stiet ider neaken foar deselde spjalt
in dûzeldjippe ôfgroun sjocht jin oan
en sûget ús omleech - it lêste halt.

Dyn hân draeit stil de globe om en om
my is de ierde inkeld noch in bom
ik sjoch it libben út de sé wei krûpen
mar it fordwynt wer as ik neijer kom.

De measten binne wol sà mei harsels op 't skik
dat doch gjin war en help har fan de hik
om 't machtleas wurd to hearren dat hjir stykjen bliuwt
of bistou soms neigeanich op in tic?

[p. 449]

 

Dit kultureel formidden fielt him moai wis prominint

 

nea kotst der immen fan himsels en is absint

 

of komt der ea in ein oan harren prústich praet

 

hja sille har idéen lang oerlibje - komplemint!

 

 

 

Nou goeije dan Marij en jim it alderbêste

 

de maitiid is foarby ast' dit epistel lêste

 

en ha de minne jierren noch in hânfol moas

 

nea sil der wer sa'n ien as dy op rêste.

 

 

 

Dan lit de liedsman de toeristen fierder sokje

 

en seit: dit wie syn wylde hier dat stomme plôkje

 

en kidelt wylst in aerdich fanke ûnder 't kin

 

mar tusken de bidriuwen eaget er op 't klokje.

 

 

 

Every inch a lady stie hja by de poarte

 

by woe dat nou syn traktemint mar net sa botte...

 

hwant foardat er mei har yn de clinch gean koe

 

soed er earst wol flink yn 'e bûse blaze moatte.

 

 

 

Wy rinne feitlik allegear in bytsje kwels

 

oer 't slidrich dek fan 't skip ‘Sjoch op jo sels’

 

en inkeld de rjochtskeepnen hâlde har stabyl

 

mar dy ha wer tofolle luzen yn 'e pels.

[p. 450]

Tarantella

La bella hat bloeijende riffen
sizze de fiskers
mar hurde neilen ta tosken
de byt fan de kaktusplant
har flymjende tonge
is 't blêd fan de agave -
dochs sykje de seilen
ûnrêstich de sé
hja longerje stil op biloften
dy't nimmen noch plôke;
la bella hat fjûr yn 'e eagen
sizze de fiskers
de hannen dy wurde har hyt
waeijert hja dryst
lâns de barken
en wiget hja fuort
dan slacht har it hert
yn 'e hals -
hja hellet de jonges
har heimichst bigearen
in dwelmjende drank
nei de holle
de reade wyn fan har lippen
se sûgje de koark hast út -
la bella dounset
sa swart as de nacht
en sa fals as it wetter
de tarantella.

[p. 451]

Fers

Al hearre wy ta de niksen
dit makket ús wier net kjel
wy gunne jimme de riksen
mar lit ús it eigen fel.

[p. 452]

Aspekten

De selfmade-man brûkt in bankbiljet as blêdwizer yn syn notysjeboekje.

In bist kin jin hast minsklik oansjen yn syn lijen.

Hy toande my syn skjinne hannen, mar forgeat syn smoarge bek.

Ik stean wol heech by him op stâl, mar mei de poaten yn 'e groppe.

De wierlik frommen sjogge mei forljochte eagen.

Hy koe better de hoepelrok as de wapenrok drage.

Kaktusplanten helje koraelriffen boppe de groun, wylst hja bloeije.

De wissichheden fan it âlde reitsje wei, en 't nije is noch in wif bigjin.

Inkelden hawwe yn har gong sa'n fearjende frijheit forwurven,
dat alle forhâldingen lykje harmoanysk útbalansearre.

Wy binne it nôt, de tiid sil wol terskje.