De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 443]

[Nummer 12]

Sjoerd Spanninga:
De astrolooch

Ien ûre reizgen wy togearre
nei de stêd
dy't oan 'e ein leit fan de tiden
en mannich jier
liet sont syn merk wol op ús wêzen
mar altyd keart de hûgenis werom
by elke bloedslach fan it hert -
gjin wurd ha wy elkoarren sein
en dochs
de dagen rinne mei dy op
de nachten rêste oan dyn sliepen -
ik ha de skrik en de forrassing sjoen
de skok dy't troch dy hinne gie
doe't yn in flits
wy beide ús bistimming fielden
it sprakeleas forbazen fan dyn mûle
sil my nea forjitte
en de lange lange moeting fan ús eagen
dy't alles sei
en alles swei
dât is se wist ik doe ynienen
en winliks bin ik jimmeroan
nei dy op reis -
mar earne is in halte
of waeijerje de wegen út
as minsken sûnder namme
wurde wy op ierde wei en dochs
de stjerren sykje dyn gestalte
de teisters fan it gers
se drage licht fan dy de dauwe
dat har forhoalenheden
brânne bar myn foet
it fjild rûkt fris
hiestou by klaverblêd
en blommen dy forskûle
de séen rûzje it my ta
hja soene dy út tûzenen werkenne
en algeduerigen
stie wol de reade ljochttoer

[p. 444]

 

noed fan dy

 

sadré't it wetter

 

nei de dunen wâdde -

 

der spylje fan de moanne

 

dus noch heimenissen op ús yn

 

dy't jin to rieden jowe

 

faeks bloeije inkeld mar de stilten

 

oan har iepen -

 

sa lit ik fol bitrouwen

 

dan myn slim yn dy fordwine

 

nou't ik de sulv'ren bol

 

oer dy bifreegje

 

mûlk liene de planeten

 

my 't magnetysk stof

 

dat dy út it forline lûkt

 

hwant dou bast my ûnweard'ge

 

iepenbiere oan mysels

 

en silst it bêste yn my libben hâlde.