De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 327]

[Nummer 10]

Leo Popma:
Foartiid

It lyts, útlitten feest
dat hja miensum yn my fierden
is útstoarn,
in libben op de einichste muzyk
der bloeije frjemde nammen op it strân
salang't it ôfgeand wetter
de nacht oanfret
om it soeijend wier fan har ûnthjit

mei it ûngâns
fan healsliten en mishipte dreamen
doarmje ik oer ieremoarnske pleinen
dêr't rudige platanen har bikrúsje
de meditaesje dien, de eagen opslaen
en foar in dage wol
op wurge tûken
froed de praetske fûgels duldzje

troch slûge parken
dy't by it earste kriezjen
tel de spegels slute
oer har geheimen
en mei in sucht
it deistich paed ûtlizze

dit foartidich liif
is mar in ûre deis biwenber
de ûre nei it reinen
as lantearnen geizich stean to stjerren,
foreale douwen jit yn 'e portiken hûzje

sûnder mis brekt aenst
de stille stêd midstwa
de fleagen gean al oer de grêft
it wetter rint fol swart rumoer
op heale gedachten
driuw ik lâns de dea