De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 390]

Sjoerd Spanninga:

Ljochtspoaren

...as ik myn hân útstiek
wie dêr it nije bloeijen wer
dyn sierlike forskining
de âlde nammen foelen wilich
fan my ou -
griengroeijende gedachten
winne hja de lust
it iepen fjild werom
ljochtspoaren
stige fûgels út it lege -
de hurde geast
bigjint to floeijen
en to sjongen
om it doffe en it deade
hwant bigearte krige oare eagen
de fieling en de fonkeling
in fyn forstean
it kâlde lûd fan tankberens
in waerme klank
en mimerjende gong -
it kwea dat lei him del
by it forline
nou't ik
in wite wjokslach
dounse mei de himel
in skip dat oer de séen walst
de dining dy briek
skomjend op it strân
ta sulver foar de bûtsikers -
it jonge lûkt dochs alweroan
de herten nei de ierde
dat de banen blinkend wurde
en de paden fan it tij
har waeijerjend biwege
lâns de kust -
der sil in sterke stilte komme
yn myn stim
de hege rêst fan dizze jountiid
liet it my wol hearre
nei de wylde weagen

[p. 391]

 

hwer't tsjin de heuvels

 

lette winen

 

har to stjerren sile

 

reaskimerjend de sinne

 

efter 't baeijen fan de brânning dûkt -

 

eat fan ôfskie nimmen

 

ljochtet aenst it libben troch

 

sa hoedzjend as de glâns

 

dy't wiget om dyn wêzen.

Amerijen

Inkelde kaktusplanten
bloeije al in koraelrif
boppe de groun
mar de beammen
drage noch de nachten
yn 'e finsters -
dochs keare wer de jounen
lange fûgelflechten
har ta ljochtsjend libben -
de sinne wurdt in mem
dy jowt har bern it boarst
de wolkens hingje fol
en fiedsum
oer de ierde...