De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 8]

Barbara

Soms,
libjend op wjukken fan laitsjen
en spotske oerdwealskens,
boustou dyn touterjend nêst
heech oer har hollen,
úit raffels fan charters
en âld perkaminten, forfrissele
mei grien, libjend hout.

Soms,
as gigante delbûgd oer 't wjirmjen,
bigekstou hear-lik lok en lijen,
priuwst har oergunst
om dyn har-ûntkommen steat
as drank yn 't klear kristal
fan delikate romers.

Soms,
as in beam tsjin skurve, grien-birabbe muorre,
sûge dyn woartels waechsdom
út groun, dy't men forkomme liet,
stalstou de gloed fan dyn forspijde bloeijen
boppe it nuete krûd dat neat as tsjirmje kin.

Heech
yn 'e jountiid fan dit lân
stiet dyn bûnte draek, dy't yn 'e sinne blinkt en dounset,

Poëzij,
barbaerske hetaere.