De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 5]

Jan Wybenga
Barakkekamp

[p. 7]

Cui dono lepidum novum libellum

Dichters mei wisse kollegestimmen
driuwe har izeren oardiel troch hannen
en fuotten fan 'e krusige muze,
notearje yn nofteren formules
har ûnpoëtyske oergong op it neat,
de kontreijen fan abacadabra.

Hwerom soe men noch skriuwe yn 'e geast
fan dy sé, foer jaen oan 'e roppige
tentamenrotten, oan 'e wetige kâldgnizers
mei sterke syntaksbrillen, oan de
stuorkegarjende pockethamsters, dy't
dy geast oanpriizgje as a best seller
for 3000 years?

En ik, dy't yn it fers wenje woe as yn
in wolken, sit foar gek yn it ljocht
fan dit keal, neaken, noardlik lân,
mei gjin treast as mysels, dy't himsels
net treast is. Hwa oars kin ik
dit nifelwurk fan wolkeflarden jaen?