De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 340]

Teije Brattinga:

Farwol oan in hus

Ik boude it hûs dêrre, mem.
Né, dy kant net út:
dêr wie it to tsjuster.
Dêr reint it ek sa faek,
in nearzich moudzjen skrousk en kâld.
Ik boude it hûs dêrre, mem,
fan lichte stiennen út it fjild;
hwant dêr wie it ljocht oars as hjirre.
Ik miende, mem, it is dêr griener,
suverder mei in feller libben
as soe it hert dêr elke dei
mei foarjierssinne as koestering
opspringe fan wylde blydskip.
Dat hat myn hert ek dien, mem,
mar it koe dat net fornearje.
To sterk, tink ik, wie dy wille,
to fûl it bounzjen fan it hert,
en ik wenje dêr net mear.
It hûs is leech
en koel wol ik leauwe.
Nimmen bleau en ik bleau wei,
ik doarst net mear to kommen, mem,
it gean dêrhinne die my sear.
Sille wy dan nou werom,
werom net hûs?

[p. 341]

Swart nontsje

In blom, yn maitiid woechsen,
fordûnkre yn har lette hjerst,
sa bidt de non yn donkre knibbelbank.
En yn de stille middeissinne
bloeit har wêzen, allinne
hinnebûgend nei de Hear.

Har rok is swart, roungear de rêch,
har antlit is fortoarre;
It fyn satyn fan 't froulik wêzen
is toskronf'le by it lêzen
fan meditaesjeboeken, gebedeboeken
dy't forslieten troch de tiid.

It nontsje bidt; de sinne skynt
troch kleurde glêzen dimme.
Der is gjin lûd dat brekke
kin de stilte. En net bidekke
kin har nachtswarte pij
in fjûr dat ivich barnt.