De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 209]

D.A. Tamminga:
Mimering fan biskop Bonifatius

foar syn tinte to Dokkum, de moarns fan de fyfte juny A.D. 754.^*)

De sinne riist, in ljochte gloede stiicht
Boppe dit lân, dit hiem fan Dokkinga.
Wer wurdt in dei tafoege oan dizze wrâld
En oan dit folk yn heidendom bitiisd,
Wer falt my, oer de sawntich simmers âld,
In dei ta as in kostber godsgeskink.
Hoe mannich moarn ha 'k dit lemieren sjoen,
Hoe mannich winter striek mei wite hân
Net troch dit hier en bûgde dizze lea...

Wer is it maitiid, Pinkstertiid, it feest
Fan tongen, fjûr en fan wolsprekkendheit...

Sá foel lang lyn it moarnsljocht oer ús hiem
Yn Wessex as ús heit it fé úliet.
Sá skynde it kleurich yn Exeter iens
Troch 't kleasterfinster op myn nij brevier.
Sá, yn Nutshalling letter, sweve it sêft
In junymoarntiid troch ús bidkapel
Om 't krúsbyld doe 'k de earste metten song,
En lûd en ljocht bitsjoenden de novyt.

Dat is lang lyn. Hwer binn' de jierren bleaun?
Lang lyn is 't ek, dat ik oant trijeris ta
De Alpen seach. Hiel oars dít sinnefjûr
As sa't it gloeije koe op de ivige snie
Bylâns myn pylgrimspaed: de âlde wei
Nei Rome. - Rome, dêr't ik bea op 't grêf
Fan Petrus, de earste Apostel, om syn moed
En rotsfêst leauwe. Rome, heuvelstêd,
Dêr't Paus Gregorius, nou lang fortein,
My, Winfryd, sljochte pylgrim foar de Hear,
Ta biskop wijde en Bo-ni-fa-ti-us
Myn nije namme waerd. Hwat sloech it lûd,
Dit hert, doe't foar de Apostelstoel
It pallium my om de skouders glied;

*) Skreaun yn opdracht fan it Bonifatius-Komité 1962.

[p. 210]

 

Hwat sykhelle it rom, doe't ik mei folmacht

 

Weromteach om yn 't wiid Germanelân,

 

Yn Beijeren, yn Thüringen, it kristlik krús

 

To plantsjen ûnder folk en foarstehôf.

 

 

 

My heucht sa'n ljochte junymoarn alear

 

Yn Geismar, doe't my óárs net stie to dwaen

 

As rop Gods tekens yn tsjin goadetsjinst.

 

Nóch kin ik foar my krije, breed fan krún,

 

Dy ikebeam, troch 't bline heidenfolk

 

Oan Wodan wijd. Nóch hear ik hjoed de slach

 

Fan aksebilen bûtsen op it hout.

 

Myn warb're mûntsen rêstten net, eardat

 

Under it each fan tûzen wif to moed

 

De beam biswiek en mei in near gekreak

 

Tsjin 't ierdryk foel. Psalmsjongend hawwe wy

 

De reus dêrnei bisnoeid en him as bynt

 

Brûkt foar in godshûs, fan hwaens dak

 

It krús nou blinkt, ek dizze iere moarn...

 

 

 

In óár byld riist my op: in stream, de Main,

 

Wynt troch de swarte wâlden yn it Súd,

 

En oan syn sydrivier, fêst op in rots,

 

Leit dêr it kleaster yn ditselde ljocht,

 

Wylst regulieren útgean' ta har wurk:

 

Fulda, foarhôf fan forkear mei God,

 

Hwerfan ik ienris lei de earste stien

 

En dêr't ik rêste wol, hwannear't ynkoart

 

Myn ierdske tabernakel brutsen wurdt...

 

 

 

Hoefollen binn' wy foargien yn de dea:

 

Wie 'k net fan trije Pausen de ôfgesant?

 

Ik haw myn lânsman, de âlde Willibrord,

 

Yn Utert noch oan 't wurk sjoen foar Us Hear.

 

'k Haw yn myn jonkheit kening Redbad met,

 

Wjerstribber Gods oant yn syn libbensjoun.

 

'k Haw pleite foar it Krús oan 't rike hôf

 

Fan syn rivael, de Frankene majordoom

 

Karel Martèl, dy't tweintich jier forlyn

 

Yn dizze selde oarde, op dizze Boarnsé

 

De Friezen gnjidde yn in fûle slach,

 

Hwerfan hjoed ûnder dit neinimmich folk

 

De bittere neismaek noch to priuwen falt.

[p. 211]

 

Nou stean 'k hjir oan de rânne fan it ryk

 

Dat troch it Fryske folk biwenne wurdt.

 

In folk dat leaut oan tonger en oan rein,

 

De knibbel bûcht foar sinne en moanne en stjer,

 

Dat riedselspreuken spint, út runestêf

 

En dierlik yngewant de takomst lêst,

 

En stykjend om de gunst fan hwat-net-is

 

Op sprongen fan de wegen offers bringt.

 

Nou stean 'k hjir yn dit iere sinnerea

 

En skóaskje nei de nacht myn kâlde lea...

 

 

 

Hwát, hawwe hja my frege, sil sa'n reis

 

Troch noedlik lân bitsjutte op Jou jeld?

 

Lit jonge krêften, oplaet yn Gods tsjinst,

 

De lear fan Kristus bringe ta dat folk...

 

Hja wisten net, dy fregers, hoe't myn hert

 

Al jierren moanne en bearnend yn my wie

 

Om néí de Saks en de meigeande Frank

 

De stege Fries ta ivich selsbihâld

 

To rêdden fan fordjer en ûndergong

 

Yn tsjuster lot, to fangen yn it net

 

As iens oan de igge fan Genésareth.

 

 

 

God hat my oer de mjitte gunst biwiisd.

 

Koe ik de deis foar 't blide Pinksterfeest

 

Net oer de hûndert man it Doopsel jaen?

 

Lofsangen klonken fier oer greide en bosk.

 

Hja komme hjoed mei sibbe en bern werom

 

Om op dit sté, dit hiem fan Dokkinga,

 

Troch 't sakramint fan 't Hillich Foarmsel fêst

 

Forboun to wurden mei Gods Memmetsjerke

 

Ta de foltôging fan Syn ivich Ryk...

 

 

 

Haw tank, Hear, dat ik dit bilibje mocht.

 

As de âlde Siméon haw ik in glim

 

Sjen meijen fan Jins leafde en sillichheit.

 

Sa lit my wêze in tsjinstfeint net ûnnut,

 

Mar lit my gean yn frede nei Jins wurd.