De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 161]

[Nummer 5]

Tiny Mulder:

Klondike

skrutenens waeit oer de stêd,
skatforgearders keare wûnder-
wis de strjitten om. de ûnder-
kanten binne waerm en sêd.

pearelstringen toaije 't bêd.
o fansels, hwa kin net fleane?
bjirken kuijerj' yn de leane,
strjittelampen sjitt' yn blêd.

wapperet de nacht healstok,
binn' dyn eagen waermer wizer,
jowt it linnen ús gelok.

oer 't straf masker fan de klok
pylgerje forljochter wizers
lâns de staesjes fan it lok.

[p. 162]

Wachtsjend

gjin nacht sa stil dy't net himsels forriedt,
in toar blêd weint, in wynfleach kin
de spanning langer net forneare
en oars in sliepeleaze klok dy't liedt
en oars wol in alarmslach fan it hert.
ik harkje mar ik hear syn fuotstap net.

harkje

de stilte boazet oan ta in orkaen
save our souls of meltsje har ymmún
ik fiel mei elke senuw klokken slaen
doarren libjen beammen skreauwen
de lêste trein raest dit hol hûs oan pún.

men die ek wizer oan syn fuotstap net to leauwen.
mar hwat is dichtsjen oars as 't hearren fan
in stap, it lêzen fan in fuotprint yn de nacht
en dan

[p. 163]

For no reason

wurden net to skriuwen
yn letters op papier
net to sykheljen by de freon
net mear as kloptekens
oan it rotslewant binnen de sliepen
amorfe swalkers yn de bloedbaen
en dochs gedichten
it wêzenlik kontakt
mei seis sawn sintugen
godtank foar eat út neat
foar tekens mei it rjocht
fan byldhouwers
beiteljend yn rotsstien
en dan 't gedicht dat my dikteart
dat samar for no reason
opstekt yn wynstilten fan de geast