De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 121]

[Nummer 4]

Jan Dotinga:

Stille wike

Wy,
wrâld fan de empiry,
hiene de froulju
tear to sliepen lein -
ik haw hwat
foar 't ljocht helle:
in krús,
dat yn myn binnenst
to hôf stie,
en skru ten oertocht.

It leit nou sljocht
op dream en died,
iepen nei de
fjouwer wynstreken -
elke rjochting
rint om it lêste
stomp op dat krús;
yn dit einichst toevjen
leit de brede wei
stadich spjaltend
ûnder 't krúswetter.

[p. 122]

Momint yn febrewaris

de dei bigoun
út earlik ljocht
en skuorre de dea
mei dit suverjend sân
ta in lichem
fan forwachtsjen.

de beammen
núnderen lang
halzjend
ûnder de bast.
de minsken
songen gebeden
- djip út harren nieren -
glimkjend út harren eagen.

it winterske fortriet
efkes froastfrij.

Balans

ik bin
it meast warleas
yn de glêsheldere stilte.
jouns
as de dei
- in oerwoun hertsear -
ôfreizget
liz ik foar anker
yn dit ta in lichem
woechsen tokoart.

de stilte woon oan
en de man elia
hearde Syn stim.

mûlk bin ik
dôf
hûdich
foar in tiid.