De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 81]

[Nummer 3]

Tjitte Piebenga:

De leafste

foar annigje

it brede wensté
dyn eagen alderheljen
as apels
dyn lippen

ek oan de earen
rûzet de nacht
myn brûnzen leafste
hark:
as skulpen dit
wite núnderjen

it skoander wachtsjen
igge fan langst
as mimerjen
it blanke lizzen

sjoch -
as titelroazen en
like ier ûntknoppestû
hiel stadich ripet it
en hoeden it oanbigjin

waerm wikselkleed
fan togearre en
lân efter it hymjen
leafste
it wite snijen nou
alwer it earste

[p. 82]

Hjerstich hus

de keamers mei muzyk
bin sletten it paed
it koperen waechst ticht
hjerst leit yn
de finsterbanken

de tún klaeit har
stadich út
hoe read wie doe
har rôk
oan de ruten wachtet
de nachtfroast de
fiver birint

stienkâlde trep
sûnder loper
spegel dy't
der net hinget

de efterdoar sliept
yn 'e skoattels hjerst
rint tige wurch oer
it reach
stadich dript
de goate