De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 237]

Tineke Bethlehem:

Elektronika

juster moarn fannacht en nou
read en rose pears yndigo
dû dyn hier en skimerhûd
heas en skril leaflippelûd
sinne skimer tsjuster neat
leafde freonskip blidens eat
wolkens damp en kâlde rein
spyt forwyt op 'e nij de ein

forslein oan 'e ein haw ik de dei
de joun forret
en op it kein wyt fan dyn hûd
mei bloed
myn namme set

wês by my as yn dizze nacht
forgetten klanken taestber wurde

o 't sykjen lâns de puollen fan
dyn eagen en 't godforgetten doarmjen
op de boaijems fan ús herten
de tunen fan ús langstme
blommen wyld en swiet

't trochsichtich griene ljocht
sproeit fyn oer triljend rose it
blauwe fjûr

doe forlearen wy de leafde
en de kaeije op de tún

[p. 238]

 

dû sliepst

 

fjûr fan dyn eagen oerdutsen

 

leaf de bôge fan dyn mûle forwaeijert

 

roun en lau yn 't lette ljocht

 

dyn lea forgeiten moai en

 

omsletten fan it ritme dat libben

 

en froulju muzyk en natû;r getten ha

inkel leaf sliep oant de moarn
brekt oan dyn sliepen en forwachtsje
op 'e nij it wûnder

de hjerst stiet grizich oer il bosk
it griene moos is sêfte hannen...
in lytse poel forfaget mids
de ljochte dei
fine tûken flechtsje har yn 'e loft
myn eagen tril je yn 'e rop fan
it hynder langjend en bang

Nachtsile

it reid heint de kleur fan de moanne
it wetter de kleur fan de nacht
de stjerren stean stil oan dyn
skouders en de wyn bûcht dyn stim
ta in bôge
in lûsterjen tusken himel en nacht

wy binne oplost yn inoar
en 'e blauwens fan de nacht
wy lizze sûnder bân fan tiid
fortize yn ús wurden frjemd en nij
en jit in slach ús hert binefter

[p. 239]

Ekskursy

bus yn 'e damp swijende beammen
stoarje ús nei
- cantare - omspilet ús
- ohoooo - nimt bisit fan 'e bus
myn bank is in eilân
ik lei de eagen nei de bûtewrâld
skjin stadich skout hja har
moarnsklaed ôf
myn buorman slûget fierder

bambino-eagen stean yn 't blau
fan hannen fol libben

de nacht is dyn mantel
de stjerren dyn hier
dyn mûle in himelblom
stil stiet oan dyn boarst
it moanneljocht

forjit my leaf
wy kin gjin himel oan

Sinnebeam

grien yn forskate kleuren
pinsielet har op it beamt
hat tint mei sinne mongen
en mannich soarte skaed
sketst tûken tsjin it ljocht
yn lyn swart op 'e stamme
hat kleur ta djipte twongen

sa ha it ljocht en 't grien
de sinne en it skaed
de dei fan hjoed
ta kleur fan 't libben laet

[p. 240]

Op 'e nij

oer dizze grize diggeldei
stiet skou it ljocht op 'e nij
stean ik mei earmen fol blau lok
oan finsters lústerpoëzij

stienblau en moannegiel
stiet myn sédronken herte
op lingerseinen fan myn siel

bisletten yn dit tryst forgean
fan juster hjoed wol ik bistean
bin hannen read toskuord

wy steane yn it blauwe ljocht
de bân jit om ús hinne
ús eagen winke fan inoar
eins bin wy al allinne
inkel ús mûlen keare noch
dit skier ûnsizber witten

lit dizze nacht ûneinich stean
boppe myn st jurre eagen
forwêzen bin ik en oan 'e ein
is loslitten dochs genêze

Delibab

wy ha de szardas dounse
foar my song de fioel
en ik bigryp dyn langstme nou
ik haw de szikos sjoen
de hynders by de wetterput
de loge moarntiidsgoud
en 't brânnen fan de jountildsloft
ús hannen tabitroud

[p. 241]

 

hast yn 'e bliere laits

 

fan 't stuit

 

in wrange wrede

 

bittrens struid

 

dyn eagen bliuwe

 

bûten stean

 

marije is forgetten

 

dû hast de stâlle

 

sletten

wy dounsje op de sloppe koarde
glimkfende nei elkoarren
fan dy nei my
fan my nei dy
balâns sweefdounset mei

laitsjend boartsje wy mei it wurd
heinebaljend tusken ús
beide de wrede kliuw net mear biwust
de moanne stuitet my as ik gliid
en dû kinst ommers sweve

Du

skerp as de moannesiselpunt
yn ljochtsjend dampgerdyn
rook fan wetterkrûd en letteroazeblêd
flerken fan nacht
wurden inketswart
eagen tusken dea en libben
reaun fan stjerren
dû