De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 234]

Diet Huber:
Lyts petear

berntsje
berntsje yn my
dit is de moaiste tiid -
nou leist noch stil to ruoikjen yn dyn roune widze
fan nimmen sjoen
fan nimmen oandien
waechsend
sûnder wil.

yn it boek ‘the family of men’
seach ik de foto fan in frou
dy't ek in bern forwachte
hja stie to dreamen yn de sinne
en wie fier, fier wei.

doe moast ik gûle
om't ik sa faken ek sa stean to dreamen
om't dat, hwat hja bilibbe, ek myn diel is
om't ik djip fielde dat ik ek hear by ‘the family of men’.

berntsje
dit is de mooiste tiid -
sadréstou út my komste bist in minske,
in bistke,
in siker om iten,
dochs al in minske.
ik bin - biheind - dyn hoedster,
in funksje,
in oar, dy't soargje moat datstou yn libben bliuwst.
en hoe't ik fan dy hâlde sil
dy misse en goede dingen meijow op dyn wei
it sil de stream net keare dy't ek my forbjustere en meinaem:
it leavjen
it haetsjen
it fjochtsjen
it lijen
it lokkich wêzen
it libben sels
dy greate, greate ûnfeiligens.

[p. 235]

 

allinne silstou gean,

 

allinne -

 

omtstou ek hearste ta ‘the family of men’.

 

en dêrom berntsje

 

moast ik gûle

 

en tinke:

 

dit is de moaiste tiid -