De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 290]

Willem de Jong:
Sneonejoun

It brea is bakt,
it keal slacht' en bret,
en ik wurd opnomd
yn it sang'rjend oargellûd
en yn it myldste jountiidsljocht
dat ea troch heal bisleine ruten
in mem biskynd'
en sêft ta swijen brocht
d'oanklacht fan de dingen.

En harkjend nei it Wurd,
haw ik diel wer oan 't geheimenis
en fangt it witten oan:
dit is 't moment suprème,
ien eagenblik, ien joun sels,
bin ik leeljeblank
en is 't papier sa wyt as snie.

Sawn folle dagen falle my to lang;
moai wis dat oan 'e ein
it nij papier wer swart bikladde is
mei 't âlde, bittere forhael.

Mar ien momint, ien joun sels,
bin ik leeljeblank.