De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 238]

Tjitte Piebenga:

Peaske 58

ik woe dy in soan jaen sa'n echte om mei to
boartsjen ynsté fan in middelber skoalier
mei minne rapporten en libbensfrjemde idéen
ik hie dy frede jaen wollen en tochten hie ik
meitsje kinnen mei dy ynsté fan to fortoarjen
oan in tafel mei boeken oer stéreo en sang dû
hiest net biddele dan om echte frede en in soan
en geraniums mar du hiest echt wêze kinnen yn
dyn nylon blûske datstû nou fan my krigen hast
om it gemis oan echtheit to bimanteljen nou en
ik hie heit foar dy wêze kinnen dat wol sizze
ik hie dy biskermje kinnen tsjin de wenteneed
dy't aloan bitender wurdt en der hie frede dan
west echte frede sûnder driging en forset yn
wurden of ek wol yn dieden mar ik bin piloat
oer it libben wurden en ik ha fersen makke om
net hielendal to forgean yn in crash fan
doelleazens en minderweardichheit en dû hast
oanfurdige myn iten en myn drinken en dû hast
in skras setten fan boppen nei ûnderen oer myn
folio en sa myn wêzen yn ûnderskate dielen splist
ynsté fan dy moaije teltsjes to dwaen is my sein
woarn dat ik in akte helje moast en fierder leare
om in wis bistean foar in kûgel op to bouwen
hwant der is wurk foar wapenfabrikanten (sjoch
bezige bij atlas algerije celebes sumatra en cuba)
dêrom kinne wy better libje neffens de stelregel:

[p. 239]

Turkoise

vokalise

giel is yntinsk mei forgetten
straminen blau fan in winsk nei
in frou fol jûchhei read yn de
loft mei ûnhuerige winen stadich
it grien fan in gûlende dei

oranje de drift nei in haven en
beaken oker it skaed fan in sûmber
faset rôse en it kleurige rein fan
dyn neaken lila it bittere liet
fan forjitten swart is de wiis
en swart is it deistich refrein

pears yn de skeante ik wit alle
jounen skier fan de jiske fan
libben en dûr wyt oer it tinken
dat alles biwiske swart om to
langjen en swart is dit fjûr

Winter

as aenst de snie

wyt as in oardiel

de wrâld bitekkent

as in deade

wurdt it nij

en folle better

mar dat is letter

biferzen wetter

[p. 240]

Appynia

ûnsizber it weefark
twafâldich pinsiele
mei toanen fan witten
op kein perkamint
letters ûntinkber
ta wurden forgiele
bitter wjerfarren
yn tijd dy't forrint:

djip yn de rounte
it amper big jinnen
wjerlein oan de romte
as finger en palm

doe:
op rânne fan kinnen
biloek oer de herten
bûtsearre yn bieden
in witten de wacht
efter de berten
fan wurden en dieden
gyng oer yn flammen
dyn ynreade dracht
forlamme oan flanken
dyn rounten bisletten
folslein oan dyn bûging
biteast ik de nacht
draech ik dyn foarmen
frou
oer oan de nacht

sinkber op skiedingen
tusken hast sliepen
teare ús jierringen
nei elkoar iepen:

ûnnimber de klaeijing
de fâlden der tusken
biwarje de tinzen
forklanke yn dat fier
bliuwe om draeijing
en linen bigrinze
mar de boarnen
bliuwe fier

[p. 241]

 

de dagen bigounen

 

fier út boppe skier

 

amme ik warleas

 

de wyn fan dyn hier

 

 

 

ynienen:

 

troch brutsen minuten

 

en neakene tellen

 

slingere hertslach

 

op eigen tobek

 

brieken de dagen

 

troch ôfsletten ruten

 

spatte in pinne

 

in sûmbere flek

 

 

 

in optocht fan lûden

 

de brûnzen de fiere

 

waerd yn dy riten

 

folfearn en opbiere

 

 

 

to'n lêsten:

 

in freegjend bigjinnen

 

folmakke yn soenen

 

raent oan de dagen

 

ta foarnimmen ou

 

hwant oan dit teken

 

ûntrize de fragen

 

mar men bliuwt jimmer

 

it libben trou

 

 

 

ûntinkber dy tiden

 

 

 

binearjend sok wachtsjen

 

en ivich ûneinich

 

reitsje de tinzen

 

nea by dat plak

 

 

 

nearne:

 

bitochtsum dit swijen

 

wanmoedich omroune

 

foldien oan minuten

 

fan bittere klank

 

en witten ûnwitber

 

yn weitôge dieden

 

nearne bisykjen

 

oer paden sa slank