De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 211]

Tsjits Peanstra:
Ramayana

Mata Hari ta liet en douns

In liet foar de moarn
in liet foar it ljocht
in liet foar it lok
in liet, in liet foar de douns!

Toeve net oan smelle streamen

ienris Râma? Ut 'e dreamen

kaem, ûntweitsjend, ûnbidoarn,

rank en rizich yn 'e mourn,

licht fan Siva's bôge wekke,

as in blide fûgel oan

rank en rizich yn 'e mourn:

Sîtâ, godlik, ûnbidoarn.

Lykwols waerd op heite' troane

Bhàrata ta kening kroane,

froulju's mûklist, falsk en wreed

brocht wol faker rou en leed;

hommels woerd it pear forballe

en bistoarme ûnk en need

Râma, Sîtâ, dûm en wreed,

froulju's mûklist berne leed.

Ienris, doe't it beamt jit dreamde;

't earste ljocht oer 't boskpaed streamde,

hymjend kaem, yn d' iere moarn

in goudene gazelle oan,

fan Ravàna, heislik munster

stjûrd ta lokies, kreas en skoan.

Wé dochs! Sîtâ ûnbidoarn,

folge 't dier yn d' iere moarn.

Apen stjûrd nei alle streken

namen Sîtâ net geweken,

om't hja wisten: Râma's frou

waerd har leafste net ûntrou.

Doe hat Râma sels har helle,

Ravàna deadzjend mei ien hou.

By Siva! sei er, wiest' myn dou

wiestou my wol altyd trou?

[p. 212]

 

't Wie syn twivel dy't har fierde

 

nei it yngewant fan d'ierde,

 

Râma hie dit reine bern

 

twiveljend foargoed forlern.

 

Him bikleijend by de goaden

 

- hwa bispoun mei kleijen jern? -

 

wist er har foargoed forlern,

 

wist er ivich har forlern...

 

 

 

Nei ieuwen fart nou

 

Sîtâ's geast yn dy;

 

dou hast dyn reinheit

 

bidutsen mei sawn walen,

 

aenst silstou foar him dounsje,

 

aenst silstou dyn walen

 

ien foar ien

 

foar him ôflizze,

 

aenst silstou him

 

aenst sil by dy

 

forriede...