De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 129]

[Nummer 5]

Marten Sikkema:
Forlitten doarp

foar Meinte Walta, by in skilderij.

Ienris, ienris hat it lok hjir wenne,
ûnsjenber, ûngrypber, mar it wie der wis:
om hwat der oan ark yn 'e koken is,
om âld klean en hwat boeken yn tsjustere herne,
en om it tou en de bal fan de bern,
as hja draefden en dounsen en songen yn 'e buorren,
om de earmtlike wenten, om kroaden en kuorren
en krebintige hikken - mar nou is 't forlern.
Hwant de sêge fan frede en leauwe forstoar
en de wize âlde sangen kamen ta swijen.

Tsienris, tsienris hawwe hja sein fan: dit lijen
is de stêd de ryklike útrêdding foar,
mei syn oerfloed fan lûden troch einleaze strjitten,
oer rjochtskearde parken, oer pleinen; de dea
fervet de nacht mei reklameljocht rea.
Dêr hearsket frijheit!

It doarp leit forlitten.

Alle krûden en strûken wreidzje har spruten,
de kastanjebeam stekt al syn kjersen wer frij
yn 'e loft; wide fûgelswarms blinke foarby.
Mar forfal kipet helpleas út brutsene ruten.

Hjir hearskje de sinne, de wyn en de rein
as fóár minskene kommen. In macht sûnder ein.