De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 97]

[Nummer 4]

A. Jousma:

Transsubstansiaesje

De sulvren tsjelk omheech: de wyn wurdt bloed,
elk bûcht de knibbel yn earbied'ge groet:
de ouwel wurdt it lichem fan it Laem,
God sels, dy't ta in wrâld fan lijen kaem.

‘Hoe komst derby om soks nou noch to leauwen?
Is 't net, om it fan laitsjen út to skreauwen?
Dy hokus-pokus, dat is sinneklear,
gjin tinkend minske nimt it ommers mear!’

Drink fan de parse drúf de reade wyn
en 't libben sels streamt dy ta d' ieren yn.
Nij foarme út it weet, dat stoar, is 't brea:
yt - en Syn libben byld rilst út 'e dea.

It libben wie, it wykte foar de dea,
mar bloed en flesk fynt foarm út wyn en brea.
Wy sjogge it eltse dei, mar hwa forstiet,
hoe't God it libben wint, dat Er forliet?

As blommen bloeit it op út ierde en stôf,
it lift en stjert yn it Olivehôf,
it offert al syn wollen en syn winsken
en komt ta libben yn Syn byld: de minsken.

Bûch dan foar 't wûnder del fan brea en wyn:
't geheim fan dea en libben leit deryn.

[p. 98]

Hjirneimels

Ik frege dominy, oft hy der noch yn leaude,
yn it hjirneimels dan, wol to forstean.
Hy glimke skruten, tocht my en hy treau de
bril efkes heger en hy seach hwat skean.

Doe sei er - krekt as wied er hwat forbjustre -
de joadske leare spriek der nearne fan
en heidensk tinken hie grif faek fortsjustre
de utering fan mannich letter man.

Dus - né? Hy seach my net rjochtút yn d' eagen
en miende, 't fraechstik wie net opportún.
Hwa't drige is mei falske leuze en leagen,
wurdt foar in himel of in hel ymmún.

Moderne minsken, sei er doe, dy freegje
fan ús bigryp foar eigen tiid en need
yn dizze wrâld. Wy moatte ús soarch bisteegje
en linigje op ierde harren leed.

‘Nim my net kwea..’ Hy groette en is gongen,
wie blykber hastich en hy liet my stean.

Dy't fan Dyn langstme longerjend bifongen
om stipe siket -, Hear, hwer sil er hinnegean?

[p. 99]

Troch de dagen...

Troch de skiere dagen
fan de hjerst en it stjerrende jier
komt in moedeleaze drôvens oer my.
As in feale dize lûkt it oer myn libben
en troch in tsjûke damp
flammet, as in fûl ljocht,
dat trochbrekke wol,
Syn stim:
‘Gean ta dyën, dy't de wrâld bihearskje,
en siz it harren oan,
dat hja it keninkryk sykje sille
en my kenne yn myn rjocht...’
Mar de dize wurdt tsjokker
en it skynsel bleker
en myn hert mismoediger
en as in fiere klakson
wurdt it lûd wei.
Razende motoaren
oertongerje Syn roppen
en it ljocht wurdt dwêst
yn wite walen fan damp.
Ik stean allinne yn myn lytsmoedigens
en it folk ken Him net!

Altyd hat Er my socht
fan myn bernetiid ôf
en ik bin fan Him flechte.
Mar ek altyd kom ik werom
nei dêr't Syn wurd my rôp.
Ik ha by Him wêze wold
fan myn bernetiid ôf
en Hy wykte fan my.
Mar ek altyd komt Er werom
nei it bern, dat Him socht.
De tiid is allinne
in projekty fan de ivichheit
en de ivichheit
kin him net bine litte yn de tiid.
Hja sykje elkoarren en hja binne elkoarren
mar de tiid moat him oplosse
yn dy Oare.

[p. 100]

 

As alles hjirûnder dan spegeling is,

 

soe it dan mûglik sa wêze kinne,

 

dat de ivichheit him spegelet yn de man

 

en de tiid yn de frou?

 

Wurde de tidelike dingen berne,

 

as yn de wrakseling fan dizze twa

 

de earste hearsket, de twadde tsjinnet?

 

As it froulike har willich forliest

 

yn it manlike?

 

Bisparje my foar dizze wurden, o genedige himel,

 

de woede fan de feministen!

 

 

 

Lykwols, hja kinne gerêst wêze.

 

Hwant it skeppen fan tydlike foarmen

 

hinget de wale fan Maja

 

foar it antlit fan de godlike sfinks.

 

En hwat de man dan skeppe mei yn syn hearskerswaen

 

is neat as in dampgerdyn,

 

dat misliedt.

 

Hwant hwat Syn djipste wêzen is,

 

dat hearsket net en dat skept net,

 

dat lost net op en dat tsjinnet net,

 

dat IS allinne en dat is ALLINNE.

 

Mar Syn spegeling skept nije spegelingen

 

en dy wurde ta it ûnneambre tal fan Maja,

 

dat net to gripen noch to bigripen is,

 

likemin as it forskouwen fan de hûnderten gesichten

 

dy't yn de útstalkasten spegelje

 

as it skimert.