De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 321]

[Nummer 11]

Tjitte Piebenga:
Eine kleine nachtmusik

Allegro

sjoch de beammen dûnkerder kontoer

in hert dat great en stadich wie
en fan in yngeef witten
foar eltse slach dy wurden hie
om dêr dit bloeijen oan to mjitten
line nei de klanken oer
dy't yn de jountiid hingjen bleauwen
om mei in skouwe mimering
troch 't rút de simmer yn to driuwen
en dea gean yn de skimering
mar oan de toetsen fan 't klavier
bigjint in nij muzyk to kommen
fol eineleazens en sa blier
dat yn de tún de knoppe blommen
ynienen fol fornúvring stean
en mei in lêste wifeling
yn folle kleur oan 't bloeijen gean
allegro dounse troch de joun
oant eltse blom en alle ranken
syn eigen timbre en gamma foun
en peare mei dy klanken

doe wie it nacht

mar yn de keamer yn it ljocht
it hert it song mei heaze stim
de tekens oan de balken brocht
en kleurde mei in glim

[p. 322]

Romanze

doe foun de skimering it paed
nei 't hert dat fol mei langjen wie
en klaeide waermens fan brún skaed
om hwat der yn de keamer stie

doe kamen al de toetsen bleat
de noaten tearden stadich iepen
en troch de tsjust're keamer skeat
muzyk dy't heal noch lei to sliepen
sa hoeden en noch sa forwêzen
mar oan de twang fan dit akkoart
twinkle troch de iepen glêzen
de iene nei de oare noat
en dreamrich oer de toetsen siet
it greate hert dat fan syn langjen
de bliuwsels oerlei yn dit liet
dat yn in stadich en drôf klangjen
syn echo yn it tsjuster foun
noch tsjin in muorre efkes trille
mar troch de pearse simmerjoun
weromkaem as in hege wille
doe giene de âlde noaten dea
mar in meldij fan breed plezier
sa djip en fan sa'n dounsjend rea
ûntkaem de toetsen fan 't klavier

doe gie wer de piano ticht

it hert song it bitochtsum mei
en joech it oan de balken wei

[p. 323]

Menuetto

yn 't gieljen fan de earste stjer
spile de piano wer
en mei't it klinken nij bigoun
waerd it stiller yn de joun

de tún sonk yn in mietleas harkjen
doe't oer it bloeijen yn de nacht
dizze douns bigoun to sparkjen
djipforgetten en ynsacht
yn de stilte fan dit groeijen
woechs in liet fan langjen frij
yn sa'n breed en langsum floeijen
nei in teare nachtmeldij
troch it twiigjen fan de flearen
waerd it dounsjen banneleas
sûnder ein en mei in kearen
dat it dizze mjitten keas
foar dit klinken fan it herte
yn in blidens ûnbiwust
dat it wie of't eltse smerte
waerd ta eineleaze lust
en ta wurgens fan de leden
dat it hert ynbannich bliid
syn punt weromfoun yn it heden
en wer kaem ta de tiid

en oer de toetsen kaem de nacht

mar oan de tafel op 't papier
joech 't hert de stim oan it klavier

[p. 324]

Rondo

hert dat dy joun to spyljen siet
liet alles syn oandwaning witte

dit wie it streamende motyf
yn maet fan douns en fol bigripen
dat omkeard en opnij aktyf
útdounse oer de brede stripen
fan ljocht dat yn de keamer wie
liet it yn de joun omhegen
as in sûmberder facet
alle miggen wer biwege
op de maet fan dit ballet
in wémoedige ûnderklank
waerd efkes oer de snaren litten
hiel ûnwennich en to rank
om nei dit hert it paed to witten
yn ûnwittendheid forsonk
oan de rânne fan dit klinken
mar oerwinnend en fluch klonk
oer it hert dat yn syn tinken
al it libben dêr bifong
doe syn iennichste formule
in tikjen dat dit witten song
út de marmeren pendule
makke doe de wurden frij:
alles libbet panta rei

ûnder dy spanning bûgd en swier
sprongen de snaren fan 't klavier

it hert joech oan de spanning toan
en teek'ne 't op de balken oan