De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 299]

Durk van der Ploeg:

Cenotaef

hjir wurdt it skaed
in wurd
ûnder de sienne
in lêsber teken
yn myn each
hjir soe ik
mei bloedeigen wurden
gehoargongen fan tael
grave wolle
troch it massagrêf
fan analfabetisme.

Typografy

oan dr. Obe Postma

mei de ieuwenâlde
capitalis quadrata
neffens in âld
palaeografysk fragmint
fan vergilius
haw ik mathematysk
de wurden
‘dichter fan
de ljochte ierde’
yn dyn sokkel dreaun.

monumint oer
alle pleinen.

Oertocht

as myn eagen
driuwe yn 'e skealjen
fan trochsichtich
wetter

[p. 300]

 

wol ik sliepe op it wurd:

 

forlern

 

dan dôvje ik hoeden

 

mei myn mûle

 

de lêste libbensfjurren

 

 

 

stadich groeije skippen

 

driuwende út 'e nacht

 

en dope lytse

 

ljochtopjaende fisken

 

yn it wetter

 

fan it forgetten wurd:

 

hope.

 

 

 

sa giet de tiid

 

oer my hinne

 

as in bern

 

dat amper prate kin.

Bitinking

nou't de dei út tûzen wounen
deablet is
en ús dwaze dwaen
gjin hânbré woun hat,
wurde ús tinzen
werom laet yn in stil bitinken
fan ús leave deaden
dy't foelen foar
frijheit en frede.

de klokken liede hoar en drôf
troch de stadich tichtlûkende joun,
dy't grienet en rûkt nei maeijewinen
twirjend oer in hôf.

stadich geane stoeten
nei wijde plakken
hwer't hja it credo útsizze:
leauwend yn de
weropstanning fan it flesk en
in ivich
libben.

maeije '57