De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 273]

J. Kroes:

Steande bliuwe

Moat men jins libben dan mar slite
as hjerremyt om to ûntkommen
oan 't ivich oardiel en fordommen
fan 't sljochte folk, dy skiere smite?

Of moat men om jins siel to rêdden
allinnich mar it wurd tapasse
- neutrael bitsjinjend oan de kassa -:
sûp mei de fleurigen, skriem mei de mêdden?

Ik jow dy to rieden, freon,
sykje de wierheit aldermeast.
Dy is it folk, dy hel, wol treast.
Sa binn' de bêsten steande bleaun.

[p. 274]

Ik kom ta jo

Ik kom ta Jo yn dizze stoune
en liz myn holle op Jins blok.
De wylde wjukken fan myn moune,
de lûde tiktak fan myn klok.

Untsjoch dit hert noch tsienris, Hear,
en sprek syn skurvens dochs net oan,
dat it neat hawwe as leafde mear
en alle twivel is ûntstoarn.

Ik kom ta Jo, ik wit net better.
Mar hwat kin better wêze ea
as 't toevjen oan Jins djippe wetter
en 't iten fan Jins suorre brea?