|
| |
| |
| |
Jo Smit:
Dea wasseh-haenn
Foar Lolle Nauta.
Keimpe skuorde greate eagen op doe't ik my ûntfalle liet dat Adriaen en ik in reiske nei it bûtelân meitsje soene, mar fansels wied er fuortendaliks ré om ús mei syn greate ûnderfining by to stean.
‘Nei it bûtelân alhiel?’ sei er. ‘Hwer sil de reis hinne?’
Ik lei út dat it in fjouwer-lânnetocht wurde soe: België, Lúksemboarch, Frankryk en dan troch Dútsklân werom.
‘Frankryk ek?’ frege Keimpe. ‘Meist’ wol knyflok?’ Ik andere dat ik dêr wol fan spuije koe, mar dat dat my likegoed net wjerhâlde soe nei Frankryk to reizgjen en dat dêr dochs grif ek wol iten to krijen wie sûnder dat guod deryn. ‘Hwat is knyflok dan yn it Frânsk?’ kaem it skoalmastereftich. Ik moast spitigernôch it andert skuldich bliuwe en mei in foar myn gefoel bilachlik mearderheitsfortoan sei er: ‘Tocht ik it net?’ Mar boppe forwachting joech er doe samar út himsels ta, dat er ek net altiten witten hie dat it ail wie; stavere a i l en deagewoan útsprutsen ai, en dat er dat binammen de earste kear dat er ea yn Frankryk west hie net witten hie. In great fortriet hie it west to bisykjen der dochs oer to praten, mar net ien yn Frankryk hied er it yn it forstân krije kinnen. ‘Net ien! In fortriet, hear. En ik wist doe ek noch net ienris hoe't dat guod der yn natura útseach; dat hiene wy net by ús heit op 'e tún. Ik koe it dus ek net oanwize, bigrypst’? Mar dou witst it nou yn elts gefal. Is der noch mear datst' witte wolst?’
Ik hie alhiel gjin oanstriid om mear fan sok praet oan to hearren en sei dus tsjin Keimpe dat ik tankber wie foar de goede rie en my dêrmei, en hwat ik sels al wist, grif wol rêdde to sillen.
‘Mar witst’ wol hwat it forskil is tusken in maquereau en in maquerelle?’ frege er, ‘dêr kinst’ dy raer mei forsinne’.
‘Ik mei gjin fisk’, andere ik en dat skynde er in goed grapke to finen, dêr't ik dan nammers foar him mear de rol fan slachtoffer as fan auteur yn hawwe moast, en dêrom fortelde ik der mar gau by dat ik it wol wist. ‘O’, sei Keimpe, ‘mar witst’ ek hwat knyflok yn it Dútsk is?’ ‘Knoblauch’, flapte ik der op lokraek út en oan syn toloarstelde troanje seach ik dat it goed wie. Om dy reed foar to bliuwen foege ik der noch hastich oan ta: ‘En yn 't Ingelsk is it gartic’.
‘Der binne lykwols oare bigripen’, gie Keimpe dôfhûdich
| |
| |
troch, ‘dêr't men raer mei yn 'e tiis sitte kin. Nim nou bygelyks....’ Mar nou hie ik dochs wier myn nocht sa njonkenlytsen en ik fortelde him flink en feardich dat dat nou krekt de sjarme fan nei it bûtelân gean wie: de mooglikheit jin to forsinnen, it aventûr jin rêdde to moatten mei in minimum, net alles to witten, net alles to forstean. Keimpe siet to springen om wer oan 't wurd to kommen, mar ik wie fêst fan doel der wol mei to rêdden dat it safier net kaem. Hwer't ik de wurden weihelle, ik wit it net, mar hja sprongen as iezingen út it ûnderbiwuste nei hoppen ta en ik spuide se út: in stream, in katarakt, in Niagara fan wurden. It moaije fan in frjemde tael wie, swetste ik, dat men der neat fan forstie, it moaije wie dat men it forkeard forstie, it moaije wie dat as men it al forstie, it dochs net folslein forstie. Wurden út in frjemde tael hiene foar jin mar ien, twa fêst omskreaune bitsjuttingen, hja wiene net bismodze as goare dingen dy't tofolle troch hannen geane, hja rôpen net tweintich, hûndert, tûzen assosiaesjes op, hja dwersbongelen jin net mei allerhande nuansearringen yn 'e bitsjutting, hja wiene fris, earlik, wier, kein, earber. Nim it wurd hûs.... hûs, h û s? hwat wie dat? De hiele santekream fan oantinkens oan alle huzen dy't men yn jins libben ea sjoen hie dondere op jin del. Siz hûs, en dêr siet beppe to breidzjen en pake lei syn prúmke yn it finsterbank; hûs: de kachel bromde en mem siet ûnder de lampe to lêzen; hûs, en dêr wie it hûs dêr't men berne wie, mei alles derop en deryn, dat oare hûs dêr't men doe hinne forfearn wie en it hûs fan buorman en fan omke en muoike, en it earmhûs, dêr't ik sa'n wurd om siz. En de huzen fan alle sibben en freonen en de huzen
dy't yn 'e oarloch delbruid wiene en de huzen yn lytse earmoedstrjitsjes, dy't winliken ûnbiwenber wiene, en dy smoarge blokkedoazen fan nei de oarloch, dy't men seach yn elts doarp, yn eltse stêd, yn elts plakje yn ús lân. Men hoegde mar hûs to sizzen en men tocht oan 'e hierforheging en politike tsjinstellingen en oan al dy jonge en âlde pearkes - omstippers winliken - foar hwa't ‘hûs’ it greate, it net binei to kommen lok like, mar tagelyk in bitingst....
It grypte my sels oan, wylst ik sa oan it wurd wie, en doe't ik it hie oer it langstme dat de ljue hawwe koene nei it hûs, fielde ik de triennen ré sitten en dêrom kriemde ik hjirre: nim ‘maison’, dat wie gâns hwat oars. Maison wie foar ús fjouwer muorren en in dak, neat mear en neat minder. De eigen tael koe as lead op jin wage; tûzenen forbiningstriedden en -triedtsjes - ik krige se visueel foar my: wite, tinne wjirmkes wiene it - rounen fan elts wurd nei analoge bigripen, en nei
| |
| |
tsjinstelde, en nei dy't der hielendal net mei to meitsjen hiene, of der al mei to meitsjen hiene troch nuveraerdige assosiaesjes of troch tuskenkomst fan homonymen en synonymen en de hiele bringst. Dêr waerd men deawurch fan, deawurch, en dan moast men der ris út: nei it bûtelân! En dan wie it fansels prachtich moai as men in wurd wist foar knyflok, mar men moast bileaven net to folle witte. Skjin en fris hearde men de útlânske wurden to ûndergean, as inkeld mar útdrukkingsmiddel foar dúdlik oanwiisbere dingen dêr't men forlet fan hie. Ik wiisde op pasaezjes út it wurk fan Henri Miller - al soe ik nou ek net mear witte hwat dy der nou mei to meitsjen hie - ik neamde my fol greatskens mei in nij, op it stuit eigenoanret wurd: antipolysemyt, mar hoe of hwat, ik bleau oan it wurd. De ûnsinnichste dingen floeiden my ta en ik rattele troch, sûnder ophâlden, sûnder lins to nimmen.
Doe't ik op it lêst wurch de droege mûle ticht die, wie Keimpe al by de doar. Fan myn ynsinking - aldergeloks hied er der gjin aen fan dat it yn wierheit folsleine ynstoarting wie - makke er gebrûk my noch ta to roppen: ‘Witst noch hwat knyflok yn it Frânsk is?’ It andert wachte er net ôf; ynsté rôp er noch: ‘Goereis, hear! Ek oan Adriaen!’
Adriaen en ik sieten de oare deis yn 'e trein en inkeld yn Frankryk haw ik oan Keimpe tocht: de earste kear dat ik yn in restaurant útlizze moast, dat ik leaver gjin knyflok yn it iten hie. Mar der by stilstean, né, hwant der wie hieltyd safolle to sjen en to hearren om ús hinne. Hwat dêr folle fan to fortellen? Wy biseagen hwat wy bisjen moasten en tuskentiden redendielden wy oer fan alles en noch hwat, dêr't men thús ek wol oer prate kin, mar hwat der altyd by bliuwt. Sadwaende wiene wy hwat wurch doe't wy, op 'e weromreis dus winliken al, yn Dútsklân kamen.
‘Wy hawwe gâns sjoen’, sei Adriaen mêd, ‘mar dochs, hwer't ik nou hieltyd op wachte haw, dat is net kommen.’ ‘Né’, andere ik dimmen, hwant ik wist hwat er bidoelde. Elts dy't ea wier op reis west hat sil witte, dat men it hieltyd forwachtet, it... ja, hoe dat to bistammerjen? It wûnderbaerlike, it aventûr? Né, dat hoecht net... men hopet op it nije, it ôfwikende, op situaesjes dy't men noch nea earder meimakke hat, ek net yn deidreamen of boeken. Men is op reis en efter elts tropke beammen, oan 'e ein fan elts bochtich paed forwachtet men ‘it’. Dat is winliken it iennichste goede wurd: ‘it’. Wy, Adriaen en ik, hiene op ús reis, al hoe moai it west hie, ‘it’ noch net metten en dat fortriette ús wol. Nou wie dat sa'n great wûnder
| |
| |
net, hwant ‘it’ is nou ienris tin siedde en wy hiene ús hieltyd trou liede litten troch reisgidskes en touristyske brosjueres. ‘Wy moatte nei in plak dat net yn 'e gids stiet’, forfette Adriaen, ‘it moat net ienris op 'e kaert stean.’ ‘Dan bin’ wy yn Dutsklân alhiel forkeard’, bilearde ik him, ‘de Dútskers binne pûrbêste kaertemakkers, dy dogge neat leaver. Hwat hja ‘Handatlas’ neame is in ding dêr't in pipegael by moat om it to plak to bringen. As der al in útbuorrentsje is dat yn sa'n Dútske atlas ûntbrekke soe dan is it in bargehok, sûnder de bybihearrende fjouwer huzen.’
Nel hwat geïggewear bisleaten wy ta in plak dat net yn 'e gids, mar wol op 'e kaert stean soe, en dat wy nei in ûre of hwat ûntdieken op in greate kaert yn in iepenbiere bibleteek. It wie wrychtich net ienris in doarp, it wie in lyts stedtsje!
Yn dat plak nou soe ik foar de twade kear weromtinke oan Keimpe en ús ôfskiedspetear, mar allinne omt it krekt oarsom wie. Dat is to sizzen, ik seach dat ik it ek net by de rjochte ein hawn hie, mar Keimpe syn wiisheden - dêr bliuw ik by - dy binne fansels gjin star wurdich.
Hwat Keimpe ús grif fortelle kinnen hie, mar hwat wy noch net wisten, wie dat in kraen - sa'n ien dêr't wetter útkomt - yn it Dútsk in Wasserhahn is, mar dat tokoart oan kennis waerd fansels oanfolle, doe't de saek aktuëel waerd. Wol is men even earlik forheard dat men sokke deagewoane dingen net wit, wylst men allerhande nuverichheden àl yn 'e holle hat.
Wy wisten beide, Adriaen sawol as ik, hwat abgefeimt wie en albern en Allotria: dy wurden stiene op 'e earste side fan in boekje - grien leau ik; mar Adriaen tocht Biel; dat jowt ek neat - dêr't wy ûnôfhinklik fan inoar, op forskillende skoallen hwat Dútsk út leard hawwe. As men der sa oer neitinkt, dan moat it der dochs wol wier frjemd bystean yn 'e hollen hwat de frjemde talen oanbilanget, as it út soksoarte alfabetysk ynrjochte boekjes komme moat. Tûzenen lânslju, dêr kin men wis fan wêze, kenne dy wurden dy't mei a bigjinne wol aerdich. Fan de b witte se al hwat minder en fan de ein bliuwt mar och sa'n bytsje hingjen. En bisykje nouris in petear op to setten yn allegearre wurden dy't mei a bigjinne.
Mar dy Wasserhahn, dat mist my net, hat hielendal net yn dat boekje stien, ûnder de w, hwant it is echt in wurd om to unthâlden. Yn 'e klas soene wy der ek grif om gniisd hawwe, lykas skoaljonges kinne, hwant sa'n wurd is it: jow dat ta. Dat tajaen hâldt dan yn dat wy winliken altiten skoaljonges bliuwe, al wurdt it front dan ek hwat de earnstige kant út
| |
| |
fortimmere. Hawar, gjin omballingen mear. De reis!
In sleau Dútsk lokaeltreintsje brocht ús yn it stedtsje, dat wy kuijerjend forkenden.
Dwers troch it plak hinne, noardwestlik fan it sintrum, dat nammers oars net wie as in frij drokke winkelstrjitte, mei ien ek noch drokke ‘Gasse’ heaks dêrop, roun in streamke. Wy kamen dêr, doe't wy dy Gasse, dêr't de namme my fan ûntsketten is, trochgien wiene op siik nei ‘it’. Oan 'e ein hâldden ynienen de winkels en dêrmei de drokte op; der stiene in mennich pakhuzen mei lytse finsterkes efter roastich traeljewurk. Nei lofts bûgde de stege ynienen om, ûnforwachts, krekt as men it gefoel hie yn in Saekgasse bidarre to wêzen. Tusken in greate houtene skuorre oan 'e iene kant en de bline muorre fan in frij leech, mar wol lang gebou oan 'e oare, roun in paedtsje fan lytse balstiennen, en oan 'e ein dêrfan knipperen wy ynienen tsjin it ljocht fan 'e sinne, dy't myld in gersstripe biskynde oan dizkant fan it streamke. Hjir en dêr stie in lyts beamke en der wiene gâns rustike banken, fan skylde beamstamkes. Der wiene fierders hwat kuijerjende lju, ‘oanstelden’ dy't de frije sneontomiddei brûkten om de sunige stikjes grien fan it stedtsje ôf to trêdzjen. Ien húshâlding wie der by: man, frou en twa jonkjes, mei Dútske petsjes op mei in greate klep; hwat der fierders oan lytse formaesjes wie, wiene foreale feinten mei Gretchen-eftige fammen. Hja panderen stadich roun en bisochten dêrby elkoar yn 'e eagen to sjen of hja sieten mei rjochte rêgen op 'e banken, as bidrukte fakirs, en fierden yn dichterlik proaza tsjin inoar it wurd.
Oer in moudich paedtsje giene wy fierder, troch de griene stripe, oant wy oan in plak kamen dêr't yn it streamke in foech wetterfal wie. Om de ien of oare ús ûnbikende reden - men wit soks nea nammers - wie der in betonnen ôfskieding yn de beek en it wetter foel dêr oer hinne sa'n twa meter djip nei ûnderen. Wy stiene der even by to sjen en doe ornearre Adriaen dat er sin hie oan in glês bier. Yn it bierhûs foar it stasion oer hiene wy al fornommen, dat it bier dat yn it stedtsje konsumearre waerd, fan in pleatslike brouwerij kaem; dat miskien wie dy wetterfal wol in slûchslimme birekkening fan de bieryndustriëlen om de toarst fan de ynwenners oan to fiterjen. Foaral mei sok brodzich, lúmsk waer, wurke it folslein. Wy bûgden dêrom nei it suden ôf, om wer yn 'e winkelstrjitte to kommen.
Sa giene wy in tsjerke foarby, dêr't wy de T u r m fan biseagen en Adriaen de oankundigingen bistudearre, dy't yn in
| |
| |
lyts kaske, efter glês, oan 'e sydmuorre to lêzen wiene. ‘Dêr moat ik moarn hinne’, sei er, en alhoewol't Adriaen thús nea nei tsjerke giet, wist ik dat it him tinken wie, hwant hy is gewoanwei sljocht nei frjemde kânselsprekkers. Mei hokker forwachtingen hy nei har talutsen wurdt, ik soe it net witte; hysels koe ek fan fierrens net útlizze hwat hope him driuwt.
Doe't wy de tsjerke efter ús hiene brocht in smelle strjitte zes hommels op in lyts pleintsje, mei linebeammen, dy't de bibouwing lofts en oan 'e oare kante hast folslein oan it gesicht ûntteagen. It eigentlike plein wie alhiel bifluorre mei balstientsjes, dy't út in gielens skynden, en it wie folslein leech, útsein de beammen mei har krunen fan propperige tûfen grien; hwat alles meiinoar, wylst wy ús skeanoer weagen, in fielen oprôp fan in stel Gullivers to wêzen, dy't yn in tún mei boerekoalplanten to lânne kommen wiene.
Doe seach Adriaen it. ‘Dêrre, in kroech’, sei er.
It die bliken in soarte fan loazjemint anneks bierhûs to wêzen, dat Zum Deutschen Bär hjitte. In bear, dy't der yndied nochal Dútsk útseach, mei in grouwe, lompe en dochs wol nuete kop, mei ljochte, sentimintele eagen, sierde in ûnevenredich great úthingboerd. Op de stientsjes foar de gevel stiene twa, trije taffeltsjes mei in mannich wite stuoltsjes, dêr't wy ús noflik yn delfalle lieten. ‘Soene wy hjirre ek útfanhûzje kinne?’ frege Adriaen. It koe, fortelde de ober dy't ús twa greate glêzen fan it pleatslike brout brocht, dat munsterje koe tsjin gâns dat men oars wol foarset kriget. Binijd hearden wy dat wy wer moai ticht by it stasion sieten, dat wy oars op gans in distânsje mienden to hawwen. Mar yn 'e hoeke fan it plein wie in o sa smel gonkje tusken de huzen en dan kaem men yn in soarte fan earmtakke, dat sa nei it stasion laette. Tusken twa glêzen yn helle Adriaen de bagaezje; wy sieten noch even hwat to bikommen en trapen doe ta de jachtweide yn, om ús ynskriuwe to litten. Dêr waerden wy foar forwiisd nei in lyts taffeltsje yn 'e hoeke, dêr't in widdoueftich frommes efter slet fan sa'n fjirtich, fiifenfjirtich jier: it eigenerske, de frou, lykas wy ridlik gau foar it forstân hiene. Hja Take ús even ta, in laits dy't net fierder kaem as har mûle en dêr't binammen de eagen gjin diel oan hiene. Skrille, ljochtbrune eagen wiene it, dy't op 'e ien of oare wize net alhiel strykten mei - ja, noch wol mei it smelle gesicht, dat mei gewelt sa gearparse like, en it hwat lange kin, mar net mei it hiele stal fan de frou. Hja bihannele ús tige freonlik, lykas hie hja op ús wachte as fortroude gasten, dy't troch har oanwêzigens de saek folslein meitsje. Foar in part wie dat ek sa,
| |
| |
hwant der wie krekt noch ien keamer frij, foar twa persoanen, fornijde hja ús, en dy koene wy krije. Hja soe ús der even hinnebringe.
Troch in smel gonkje, dat men nammers ek yn in pear stappen troch wie, kamen wy yn in gâns bredere gong, breder as heech sels, dêr't oan beide kanten fealgiele doarren op útkamen. As dêr allegearre keamers efter sieten wie it gâns in hotel, mar nei't letter bliken die, wie dat net sa: oan 'e iene kant wiene it inkeld frij ûndjippe kasten mei ûnderskate bistimmingen, oan 'e oare side wiene der ûnder oare in rommelkeammerke, in baeikeamer, in toilet, in hokje foar de tsjinstfaem en in mannich lytse sydgonkjes, dy't nearne op út skynden to kommen. Mar dêrfan ergeren wy net it measte doe't wy mei de frou dy kant út rounen, omt de lange gong sels al ús omtinken frege. Der wie mar och sa'n bytsje ljocht yn dy gong, hwant al baernde der op twa plakken in plafonnière, de souder wie swart of donkerbrún - dat wie net út to meitsjen - lykas ek de kanten, útsein de doarren dan. Boppedat rêstte dy souder op swiere balken, dy't grif net mear as twa meter útinoar leine en dy't de eigentlike ljochtboarne, bihalven foar hwa't der krekt ûnder stie, forburch; wylst it ljocht sels foar in great diel opsûgd like to wurden troch dat oerâlde brún of swart. Midden oer de flier fan 'e gong wie in reade kokosloper, in smelle stripe troch in ek wer swarte sé, dêr't wy yn 'e poepemars oerbokselen. Foarop de weardinne mei de kaeijen, ik as hikkesluter. Nimmen dy't in wurd sei op dizze tocht, troch de healtsjustere spelonk, dêr't it near en bidompen wie. De flier skynde boppedat opdrachtich to wêzen, it roun swier, net liker as yn in skacht fan in koalemyn.
De kuijer troch dy gong like einleas. Iderkear as wy in sydgonkje foarbykamen, seach ik skruten dat út, út in fielen as soe dêr hwat forskrikliks to sjen wêze. Doe't ik it letter oan Adriaen fortelde, sei ik, dat ik hieltyd heal en heal forwachte, dêr ien hingjen to sjen. Feeks haw ik my foar Adriaen oer stûfernóch útdrukt, mar oan 'e oare kant sei ik it spontaen, fuort nei't wy allinne op ús keamer wiene, dus mei farske yndrukken by my.
De doarren wiene net nûmere, mar de lêste oan 'e rjochterhân wie uzes. Ut it tsjuster en de nearzigens fan 'e gong stiene wy by forrassing yn in greate keamer, mei hege finsters. Twa solide Dútske bêdden stiene dêr en oan 'e muorre wie in waskbak mei kranen. Oan 'e oare sydmuorre lykwols wie in skoarstienmantel, mei in greate kachel fan glazuere stientsjes, en oan 'e muorre, njonken de waskbak, stie in boe- | |
| |
kekast fan donker hout, mei snijwurk en forsierde poaten. De boeken sieten efter glêzen doarkes mei brûnzen slotten. De bêdden stiene in hiel ein fan inoar ôf, ien njonken de kachel, oan 'e kant fan 'e doar, de oare by de waskbak, ûnder ien fan de hege finsters. Hwat rjochting oangiet, stiene se heaks op inoar, tige oarderlik, mar dochs wie de earste yndruk oft se der samar, sûnder folle oerliz delset wiene. Faeks kaem dat ek troch de keamer sels, dy't mei syn donker, blommich bihang, mei hjir en dêr famyljeportretten - ien greaten ien wie derby, fan in man mei in hingsnor - en mei de kachel, de boekekast en it soarte fan stuollen in wenromte suggerearre, dy't yn hasten ûntromme wie om as needhospitael tsjinst to dwaen of sokssahwat. Mar de waskgelegenheit, mei de fêste spegel derboppe, spriek dat wer tsjin fansels.
Ek yn 'e keamer, al wie er dan heech, wie it near op dizze brodzige dei. Wy skouden in finster op - de frou wie fuort wer ôfreizge nei't hja ús mei in hângebeart de keamer oanbean hie - smieten it jaske út en it boesgroentsje, om ús hwat to forfriskjen.
De kraen mei K derop draeide ik wiidiepen, mar der kaem in lij strieltsje, dat yn in pear tellen oergie yn in bêste gjalp hjit wetter, siedende hjit. ‘Dou hast de forkearde’, kibbe Adriaen en siet al mei syn fingers oan 'e oare kraen, wylst ik gau de forrifeljende K tichtdraeide. Mar dy oare joech itselde gleone wetter. ‘H bitsjut heisz, dat wol sizze: hjit’, lei ik Adriaen út. ‘Der doocht hwat net’, sei dy, ‘ik sil de K nochris probearje.’ It joech allegearre neat, hwat wy ek diene, der kaem inkeld mar hjit wetter út dy fordomde kranen.
Adriaen hie it earst it himd wer oan en foun in skuonpoetsende jonge mei in streekt jaske yn 'e gong, dy't er syn need klage. De jonge wie tige gewillich, kaem fuort mei, mar seach ús yn earsten fol ûnbigryp oan. Wy demonstrearren de kranen en fuortdaliks ljochte der in yntelliginte glâns yn 'e eagen fan de jonge. ‘Der Wasserhahn!’ sei er. ‘Dat sil't wol’, anderen wy mei ré bigryp, ‘mar wy wolle sa graech dat der út dy iene kâld wetter komt.’ Dat makke dat de feint fûl yn aksje kaem: hy seach skerp nei de kraen, folge doe mei de finger de buis dy't fan de kraen nei ûnderen laette en earne yn 'e muorre fordwoun. Deun ûnder de eigentlike kraen siet in greate moer, dy't er tusken tûme en wiisfinger oanfette en bisocht om to draeijen. Dat slagge net en syn gesicht foroare alhiel; de útdrukking fan skrandere triomf like fan binnen út ôffage to wurden en waerd forfongen troch in wakker tryste ekspressy.
| |
| |
‘Es ist der Wasserhahn’, sei er en seach ús freegjend en mankelyk oan.
Wy knikten stom en dat wie oanlieding foar him om syn bûsdoek to krijen en mei dy yn 'e hân jitris hwat meneuvels mei de moer út to heljen. Jitris seach er ús oan en sei earmoedich: ‘Der Wasserhahn’. Wy bifêstigen syn wurden en stimden ta dat it grif oan de Wasserhahn lei, mar hoe moast dat nou wer yn oarder? ‘Dat giet sa net’, sei de jonge mei in dróve loaits op syn bûsdoek, dêr moat in tange bykomme’. En aktyf sprong er wer oerein en fottele ta de keamer út.
Wy wachten oant er werom komme soe mei in tange. Dat duorre lang; to lang nei ús sin, kwant it is krekt as wol it praet ek net komme, as men sa mei sin sit to wachtsjen. De rêgen fan 'e boeken efter de glêzen doarkes hiene wy alris bisjoen: Goethe, Von Kleist, Hebbel, Gotfried Keller, Thomas Mann, Zweig - Arnold leau ik - en frijhwat fan Jakob Wassermann. De doarkes woene net iepen, dat dêr wiene wy al ridlik gau op útstudearre. Doe wiene de famyljefoto's oan bar. It greate portret fan de man mei de snor, yn sa'n gouden, krolderige list, stie ik in hiel skoft by op to sjen en ik hottefile der mei Adriaen oer oft de man nou brune of blauwe eagen hie. Ik hâldde it op it lêste, alhoewol't it brede, hwat sloppe gesicht brune eagen hiel wol mooglik makke; mar de mankelike snor joech foar my de trochslach. Doe't wy sa tweintich minuten lang forfeelsum dêr mar hwat stien of sitten hiene, gie Adriaen der op út om de jonge mei it streekte jaske to sykjen, mar hoefolle doarren as er ek iepenskuorde, nearne wied er to sjen. Yn 'e jachtweide lykwols foun er in ober, hwa't er útlei dat der hwat wie mei de Wasserhahn. De ober kaem fuort mei, biseach it gefal en forklearre daliks krêftich dat it de Wasserhahn wie, dêr't it him yn siet. Mei bûsdoeken pielde hy lykwols net; nei't er de kraen efkes rinne litten hie, sei er rislút dat der in tange oan to pas komme moast, hwant dat it fansels sa net koe. ‘Hawwe jim’ sa'n tange?’ woene wy witte en doe't it andert posityf wie, bisocht Adriaen út to lizzen dat in skuonpoetsende jonge mei in streekjejaske al in heal ûre om it ding út wie. Mar it slagge net dêroer ta útwikseling fan gedachten to kommen, hwant de ober forklearre yn syn andert oars net as dat it mei in tange moast en dat hja wier sok ark hiene. Doe stapte hy weardich fuort.
Dizkear wachten wy mar tsien minuten en giene doe op 'e nij op 'e sneue. Foare founen wy de frou, dy't hastich mei kaem, lang nei de kraen - yn tichtdraeide en yn rinnende steat - stie to sjen en doe mei brutsen stimme sei: ‘Der Was- | |
| |
serhahn...’ Doe't wy swijden, foege hja der noch oan ta: Er sollte repariert werden.’ Doe fordwoun hja ek.
Wy hawwe noch in skoftsje wachte, ear't wy ússels tajaen woene, dat wy forslein wiene. Mei twa giet dat net sa maklik; elk fan ús hie, as er allinne west hie, it allang oerjown, mar togearre falt it swier om to bikennen dat men foar janlul stiet. Sèls hawwe wy jitris socht om oare sielen om ús by to stean, mar dat slagge ús net en wy bisleaten om switterich en wol mar hwat to iten. ‘Mar net hjirsa’, seine wy tagelyk en, hwat fleuriger troch dy koïnsidinsje, setten wy nei de jachtweide, dêr't wy in taksy skilje soene, omt it ûnderwyls bigoun wie to reinen en omt taksychauffeurs altiten pûrbêste ynljochtingen jaen kinne oer de oarden fan formeits yn frjemde stedtsjes. Yn 'e jachtweide wie it o sa rêstich. Twa man sieten by it finster hwat to drinken en oan it lytse taffeltsje sieten de frou, de ober en it streekjejaske to kaerten. Hja groeten ús tige freonlik, winsken ús in noflike joun en fortelden dat de doar de hiele nacht los wie.
It wie djip yn 'e nacht doe't wy weromkamen, nei in forgeze jacht nei fleurigens. Even hie it der op like, doe't in Dútsker dêr't wy mei yn polityk petear rekke wiene, yn in djûre bar, ús in sjampanjeglês nei de holle smiet, dat yn lytse stikjes tsjin de muorre oan diggels spatte, mei't wy krekt op 'e tiid fansiden sprongen. ‘Benehmen Sie sich nicht so albern’ sei Adriaen wylst er de fûsten oprôlle. ‘Ein abgefeimter Schurke’, die ik der binnenmúlsk boppeop, mar de maten fan de man kamen der tusken, beaën forûntskuldigingen oan en lieten ús trystich efter.
(Wurdt fuortset.)
|
|
Auteursrechtelijk beschermd