De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 137]

Durk van der Ploeg:

Fannacht

fannacht
doe't wy sliepten
yn elkoars hânpalm
stie bûten it ljocht
fan in evangelysk barren,
teagen wize mannen nei bethlehim,
songen ingelen yn efrata's fjilden
wilens Marije
wizen njuente by
de krêbbe fan it bern.

fannacht
doe't wy sliepten
yn elkoars hânpalm
wie Kristus oer ús weitsjend.

Ik wol wetter weze

ik wol wetter wêze
streamend wetter
dat aloan krêftiger
wurdt, in rivier allyk.

mar it is slimmer
wyn to wêzen
stilsteand
yn in suver glês

of bloedeigen
oan Kristus
jin to smiten
yn de stream
fan moarn en oaremoarn.

[p. 138]

Mikroskopysk

tusken ús
is it amjen
in ekstatyske macht
binne ús mûlen
twa wiffe poalen
yn 'e sirkel fan ien wurd
is de hertslach
de registraesje
fan ús yntuysjes

dan wurdt alles
lichem
amoebe

as wy ûntweitsje
binne wy
autochtonen
bistou
autoklaaf

Rembrandtplein

de krânse oan dyn fuotten
forgielet de hjerst
stiet yn it park as
in stille bitinking.

blêdden saeije del
yn it gers.

sjochstou dan net dat
de kleuren
hjerstich binne.

toe dan Rembrandt,
krij dyn palet
krij dyn pinsiel
it sûzjende forkear
fornimt it net

de ieuwen amje
etter dyn hân.

[p. 139]

Tiid

forlitten stêd
dêr't de sinne
djippe skaden lûkt
troch de middei
dy't op it plein
leit to bleakerjen

op 'e treppen
fan it bankgebou
boartsje bern
yn har eigen koelte en
telle de knikkerts
ien twa trije

soms geane greate minsken
by de treppen op
hawwe oars gjin
omtinken as it loket
dêr't de sinne
boartet oer
koel bankpapier
dal risselt tusken
linige fingerseinen
ien twa trije tûzen.

God

God, skriuw my mei
jou finger
... blank op it wetter -
de wurden foar
fan ljocht
en heil
... in iepen doar -
en lit my
taeste en
bidjipje
oant ik
de stien
fyn

de ieuwenstien ivich.

[p. 140]

Foar W.L.M.E. van Leeuwen

... want een gedicht is een geladen mijn: de exegese moet zeker niet beogen de mijn te demonteren, integendeel: zij moet in den lezer tot explosie worden gebracht...
Ut Drift en bezinning

myn fersen
binn' gjin laden minen
dy't eksplodearje
yn 'e siele fan de lêzer,
mar folle mear
wûndere wurdberten
dy't taestend sykje nei
tinzen oer
libben en dea
hjoed en moarn
bistean en net bistean
skepping en herskepping
lûd en lûdleas
poëzij en died
of binne by need
in opstannich laitsjen
ûnder fjouwer eagen.

_____

blanke fisk
leit op 'e boaijem
fan it boat

rêd ammet
it loftliddich koart
bistean
troch de reade
kiuwen

ljochte miuwen
saeije lâns in
swarte loft

[p. 141]

 

wyn en wetter

 

slane

 

tsjin in

 

djippe kust

 

to pletter

 

 

 

_____

 

 

 

ús libbenspoalen

 

binne libbenslang

 

finzen yn 'e tiid

 

as in inkelfâldich godsbigryp

 

yn tûzenfâldige wiisheit

 

 

 

dei oan dei

 

drage wy it libben yn ús

 

atomistysk

 

amje wy de djipste siken

 

út de hertstocht fan it lichem

 

it forline oertsjûgjend

 

fan in eksistinsiële wurking

 

tûzenris sterker as de

 

wetterstofbom

 

 

 

hwant it lytse bigjinsel

 

fan de oerkrêft

 

yn ús

 

is de praehistoaryske

 

libbensbifêstiging

 

dy't God naffens eigen tiidmjitte

 

skreau yn it boek

 

dat alle tiden oerhearsket

 

 

 

de praedestinaesje

 

fan simpele sielen.

[p. 142]

Hjerst

de frou giet op 'e hûken
om it hús en
sammelt blêdden
ût grint
wilens de tiid
him hjerstich
om har hannen
wynt.

bern
boartsje der oan foarby
drave troch
it hôf en
skrasse harren namme
yn de farske skyl
fan 'e apelbeam:
hiëroglyfysk.

it hiem baeit him
planologysk
yn de reade sinne
it sintelpaed is
dûbelread
de wite muorre
dêr't de klimmer him
as in dûnkere liaen
yn fêstfret
is it biskreaune laei
fan in fredich hûs.

de joun stiet
dûnker yn it tún
lette roazen rotsje wei
yn de parken
de beammen binn' ploaitse
yn it rút is de
gloed fan sinne dôve

[p. 143]

 

heukerich stiet de man

 

op it efterhiem

 

de damp lûkt

 

it fjild ticht

 

 

 

it jiermel is fol.

nou tynt
it libben ta
djipper dieden
bûten de
palissaden fan
it deistich bistean:
wytflammich
djip as de kleur
fan wetter
koartammich
fan hertstocht
as in blêd
fallend tusken
de paden.