De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 97]

[Nummer 4]

Tjitte Piebenga:
Sawn fersen foar Marida

Har sliepen
I

dit stille sliepen op it kessen
dit roerleas sliepen yn de nacht
it hier breedút it waeijert sacht
yn ripe dûnkerbrune tressen

dit warleas oerjaen oan de nacht
de linen fan it sébrún bekken
de boarsten tsjin it wite lekken
de tún mei paed en sêfte facht

ik bûch my nei dit sliepen oer
har lippen ynwaerm glimkjend binne
as ik har warleasheit biroer

mar earne fier giet dit kontoer
en dat sil ik net keare kinne
nei âlder grizer foarmen oer

[p. 98]

II

nou leit noch ûnbiwust to sliepen
hwat ienris net mear wêze sil
sa ûnbiweechlik en sa stil
skou amjend mei de mûle iepen

hja wit net dat hja al forgiet
hwant ûnder glêdde opperflakte
makket forflechtiging al akte
fan hwat noch read to bloeijen stiet

sok ynstil sliepen is de dea
allinne sûnder 't rotsfêst witten
en sûnder 't feestelike rea

en hja wurdt wekker rekt de lea
hja sjocht my oan en giet dan sitten>
hja is wer wekker út de dea

[p. 99]

Us nacht

dat waerme tichtdwaen fan har eagen
't oersljochtsjen fan dat dierlik brún
it slûgjend toevjen yn dy tún
en driuwe yn har lange weagen

ûntslutend har hert-reade glim
har antlit tekent alle fierten
ûneinich blau en sûnder mjitten
it bûgen fan har heaze stim

fol-dreaun en ladenheit de sfear
it rikt de grinzen fan myn kinnen
en siket om de wurge kear

is wêzen rint ta ien punt gear
it brekken fan it ljocht op 't linnen
en bûten ús is nimmen mear

[p. 100]

Har reade rôk

har rôk hyt-read it torso klaeit
om 't ritme fan de lea bisletten
dy reade rôk yn ploaijen getten
licht om dit wûnder barren leit

sa read sa read bin dizze tearen
dat alles hwat ik fan har wit
him yn dit read fordriuwe lit
nei wrâlden dy't net bin to kearen

de rôk dy't har sa ynread klaeit
wurdt fan sa'n fel en drigend flamjen
dat reek my om de tinzen waeit

en ik liz yn har reade klûs
in stream sa sterk net mear to damjen
brekt troch de doarren fan de slûs

[p. 101]

Balâns

mei elts nij wurd of nije letter
skriuw ik har fierder fan my ou
hwant as ik de kolommen bou
tel ik forlies of winstpunt better

ik wit dat de balâns net slút
mar ik moat om dy posten sykje
dy't my hwat dubieus talykje
mar ik fyn der gjin flaters út

ik wol in batich saldo ha
mar dwers troch de kolommen hinne
komt wer har antlit op my ta

mei eagen dy't forliespost binne
en net in winst yn aktiva
dêrom boek ik mysels allinne

[p. 102]

De lêste kear

muzyk út speaker oan de muorre
it ljocht dat giel en iensum wie
de wurden dy't ik om har die
it ôfskie dat to lang noch duorre

- ik heb je lief - deselde plaet
moat oan syn ein op nij bigjinne
hwat wy allinne witte kinne
bliuwt oan de ein la ûnbipraet

ús praten is definityf
mar dochs kin wy elkoar net roere
hwant ek dit moetsjen wie foutyf

dy selde plaet - ik heb je lief -
forhip de bus nou noch in ûre
oan 'e ein ta bliuwe wy passyf

[p. 103]

En nou fierder

en nou mar fierder yn de joun
binne wy beide wer allinne
ik pak myn tas myn fuotten rinne
wy binne foar elkoar fordwoun

wy bleauwen iensum alle dagen
en yn it ynerlikste skeel
waerd net in dúdlik andert heel
oer alle iepensteande fragen

har stap dy't om in hûs fordwynt
it klinkt noch nei yn tsjustre strjitte
lantearne dy't fijannich skynt

mar earne yn my is dit witten:
hwa't bannen yn de minsken fynt
wurdt mei himsels allinne litten